EXPERIMENT

Ik wil een experiment aangaan. De hele maand december wil ik alleen maar stukjes schrijven met een vrolijke inslag. Misschien geen dijenkletsers, zelfs geen humor of satire, maar toch in elk geval lichtvoetige, positieve stukjes. Ik doe dat niet voor u: u hoeft immers dit blog helemaal niet te lezen. Nee, ik doe het voor mezelf. Altijd maar schrijven over weemoed maakt weemoedig, en ik heb me er te vaak aan bezondigd. Nou is die Weltschmerz natuurlijk alleen maar een dichterlijke pose: in werkelijkheid breng ik mijn dagen zingend en dansend door, de tamboerijn altijd binnen handbereik, dat begrijpt u. Maar het is ontegenzeggelijk zo, dat er een verband bestaat tussen wat je schrijft en wie je bent, en je kunt het laatste beïnvloeden door het eerste. Vroeger, toen ik veel brieven schreef aan literair geneigde vrienden, merkte ik dat ik bepaalde dingen dacht omdat ze zo mooi op te schrijven zouden zijn, dat ik als het ware ging leven naar het papier. Er zat een verteller in mijn hoofd, een soort writer in residence, die mijn handelingen becommentarieerde en niet zelden stuurde. En tegenwoordig, zuchtend onder het zelfopgelegde juk van twee pagina’s Rookzanger per week, kijk ik vaak om me heen met een speurende blik: zit er een stukje in? Dat gaat vanzelf, is een tweede natuur geworden. Zou het misschien ook zo zijn dat ik de zon meer in het water zou zien schijnen, als ik mezelf de bijkomende opdracht gaf, over iets positiefs te schrijven, in plaats van over weemoed, vergankelijkheid en betrekkelijkheid en meer van dat soort fijne onderwerpen, die zich als vanzelf aan mij, somberaar, opdringen? Ik ga het proberen. Als mijn stukjes de komende tijd akelig kort worden weet u in elk geval hoe het komt.