Mijn broer stuurde me de meer dan duizend foto's op die hij uit mijn vaders pc had opgediept. Ik besloot ze de volgende dag eens rustig te bekijken, maar kon mijn nieuwsgierigheid niet helemaal de baas en opende het Google Photos-bestand op mijn telefoontje. Even later werd het voetbalgejoel op het terras van Wildschut een ver geroezemoes. Reeds de derde foto die ik zag plaatste me voor een raadsel.
Daar zat ik, broederlijk gearmd met twee schoolvrienden. Aan de kleding te zien bij een feestelijke gelegenheid. In een café of restaurant. Wat deed dat plaatje, van een alcoholisch treffen met de geleerde heren Dr. Edwin Oudemans en wijlen Dr. Bob van den Boogert, in de verzameling van mijn vader? En hoe kwam hij eraan? Ik kon het hem niet meer vragen, en berustte al bijna in een uur of wat zachtjes en zinloos piekeren.
Maar zo gauw wilde ik het niet opgeven. In 2014 heb ik het volledige werk van Conan Doyle gelezen, en iets moest ik toch hebben opgestoken van de methode Holmes.
Wat zei de foto me? De feiten!
Ik rookte al pijp, dus het was na de zomer van 2006.
En er mócht nog gerookt worden in de horeca, dus de foto dateerde van voor juli 2009.
2006 - 2009. Overzichtelijk.
Ik had een net kapsel. Mijn staartje sneuvelde in september 2007, toen ik, de muziek beu, een baantje aannam als verkoper in de keurige sigarenwinkel Davidoff (zie mijn roman De sigarenwinkel).
In 2009 worstelde ik, na een mislukte stoppoging, hevig met de drank, en op de plaatjes uit die tijd zie ik er tamelijk getergd uit, terwijl ik hier een gezonde en zelfs tevreden indruk maak.
Weer twee jaar minder marge. 2007-2008.
Ik draag mijn optreedbloes van bordeauxrode zijde. De gelegenheid moet dus de nazit van een concert zijn geweest. Maar in die jaren trad ik nauwelijks op, en als ik dat deed, was het meestal informeler, met mijn eigen liedjes - daar hoorde geen groot tenue bij.
Een kooroptreden dus waarschijnlijk, tussen eind 2007 en eind 2008. Alle mogelijkheden werden al lekker ingeperkt. Gezien het rood en zwart iets met kerstmis. Was het soms...?
Mijn vriendin was me voor. Ik had haar de foto geappt met een hulpvraag. Aangezien ik pas in 2011 een digitale camera had gekocht, was het waarschijnlijk dat zij de maker was. Misschien wist zij nog waar, wanneer en waarom. De tempelgong die me op de hoogte brengt van binnenkomende berichtjes dreunde zacht en hees. 'Naborrelen na optreden in OLVG. Kerstoratorium van Müller, waarin Edwin de solo deed. 21 december 2007.'
Tot die conclusie was ik zojuist ook gekomen en ik feliciteerde opgetogen de Sherlock in mij.
En daarmee was ook verklaard waarom de foto bij mijn vader terecht was gekomen. Het Weihnachts-Oratorium van Heinrich Fidelis Müller was een lievelingsstuk geweest van mijn opa, en van mijn vader na hem. Een ouderwets Rooms stuk met de geur van vergeelde bladmuziek, waskaarsen en wierook. Ik had destijds mijn vader bijna overgehaald nog één keer uit zijn pensioen terug te keren om het Linnaeuskoor op piano of orgel te begeleiden. Mijn dochter Maria zou de sopraansolo van de Engel zingen, onze oude huisvriend Edwin, naast psychiater een goed amateurtenor, zou de tenorsolo's voor zijn rekening nemen. Vrienden en familie onder elkaar. Mijn vader had aarzelend toegestemd en vermeide zich een tijdje in het denkbeeld, vooral bij de borrel, maar toen kerstmis naderde had hij toch afgezegd: hij voelde zich met zijn tweeëntachtig jaar te oud voor zoiets en wilde eigenlijk niet meer naar Amsterdam reizen. Dus als hij me niet te veel ontriefde en ik een andere pianist kon regelen, graag.
Zo moet de foto in Mierlo zijn beland. Als een groet aan mijn vader, die betrokken was geweest bij de voorbereidingen. Ik weet zeker dat hij het stuk graag nog een keer gespeeld zou hebben, maar dat hij niettemin opgelucht naar het cafétafereel heeft gekeken, blij dat hij thuis bij zijn boeken, zijn vleugel en zijn schaakspel had kunnen blijven.
Naschrift: mijn zuster meldde me droogjes, dat al die gegevens (datum, tijdstip, camera van oorsprong) gewoon bij de bestandsgegevens van de digitale foto staan. Tja. Waar. Stom. Maar dan had ik een fijn kwartiertje succesvol deduceren gemist...
