HENK SMIT

Dit wordt een moeilijk verhaal, want ik weet niet waar te beginnen en hoe te eindigen, en wil veel te veel zeggen.
Laat ik het maar zo simpel mogelijk houden.

Henk Smit is dood.

Henk Smit, de grootste Nederlandse operazanger van onze tijd, Henk Smit, de beste vriend, ooit, van mijn vader, Henk Smit, die ik 'Oom Henk' noemde vanaf mijn derde jaar en als puber 'Henk' mocht gaan noemen (het waren de jaren 70), wat me altijd moeite kostte, - Henk Smit, die ik het laatste jaar opnieuw heb leren kennen, bij toeval, nu als vriend, als maatje en mentor. Hij geloofde in mijn talent en wilde me
coachen, me uit mijn muzikale dip helpen.
Henk, die op zijn 78e nog met onverminderde interesse naar de vrouwen keek en na een aantal wijntjes of whiskeys op een Amsterdams terras op de racefiets sprong als een jonge god, en huiswaarts reed, kaarsrecht.

Zijn laatste concert was de Winterraize, een Groningse versie van Schuberts magnum opus. Ik was erbij, en was verbijsterd over de fysieke kracht en de warme liefde voor het zingen en de muziek die iemand op die leeftijd nog kon hebben. Ik was erbij, gelukkig. Ik had die middag voor geen goud willen missen.

Gisteren belde zijn dochter: 'Ik heb een naar bericht voor je'. Ik voelde meteen al wat eraan de hand was en even later zat ik te huilen als een kind.
Het kind dat ik voor Henk nog steeds geweest moet zijn.
Hij had tijdens een vakantie in Parijs een hersenbloeding gekregen. Henk, de Hermann Scheij van onze tijd, die wel honderd had kunnen worden, nog steeds vitaal en goed bij stem.

Nog geen dag tevoren hadden we, Henk en ik, ge-smst over het plan, samen naar mijn oude vader te gaan. Mogelijke data genoteerd. Want Henk wilde zijn oude boezemvriend nog een keer zien, voor het te laat was.
Het was te laat.
Maar niet zoals Henk het bedoeld had.

Ik treur om een groot zanger, een levenskunstenaar, een mooie, moeilijke maar lieve man, en ook om een van de ijkpunten van mijn eigen leven.

Henk, dwarse, kranige, sterke kerel, adieu!

Ik wil nog een keer voor je zingen, natuurlijk uit Die Winterreise, 'Winterraize', zo je wilt:

Einen Weiser seh ich stehen, unverrückt vor meinem Blick; eine Strasse muss ich gehen, die noch keiner ging zurück, die noch KEINER ging zurück...