DE WILDE JAGER

Het ging na een moeilijk jaar niet zo goed. Problemen van allerlei aard stapelden zich op, die ik u verder zal besparen. Toen kwam de Wilde Jager aanrijden op zijn spookpaard, waarde spiedend rond, en maaide met zijn zeis om zich heen. Eerst stierf Henk Smit, waarover ik u eerder vertelde; ik was er kapot van. Toen volgden binnen een paar dagen de dierbare moeders van twee goede vrienden. Weliswaar op eerbiedwaardige leeftijd, maar toch. Ik was aan het eind van mijn Latijn (dat toch al flink sleets was), en greep naar de enige zelfmedicatie die me vertrouwd is: drank. Binnen een week kon ik me alleen nog op de been houden en de dag onder ogen zien met de steun van de fles. De meelevende maar kritische Bewaarengel die me op het rechte spoor houdt stelde me voor het blok: of nu meteen, voor het weer uit de hand loopt, de kliniek in, en NIET pas na je reis naar Sicilia, of anders ben je bij ons uitbehandeld. Weinig keus, tenzij ik achterop het paard van de Wilde Jager wilde springen voor een dodenrit. Vandaar dat u de komende week waarschijnlijk niets van me zult horen: na een dag detox ben je suf geluld. 

Het ga u goed, en 'tot later', 

 Rookzanger