INSJ'ALLAH

En? Heb je wat geleerd in de kliniek? Antwoord: een volmondig 'ja'. Eigenlijk niet eens zoveel over mijn hardnekkige neiging te diep in het glas te kijken, daar heb ik al zoveel over gelezen, gepraat en nagedacht, dat ik iedereen uitdaag me er een nieuwtje over te vertellen. In een kliniek leer je iets dat veel belangrijker is. En ik excuseer me bij voorbaat voor het cliché: de overeenkomsten tussen mensen zijn oneindig veel groter dan de verschillen. Je kampt met hetzelfde probleem, met hetzelfde levensvraagstuk. De eerste dag bekeek ik mijn lotgenoten, met wie ik de komende week lange dagen zou moeten doorbrengen met een wantrouwend oog: allemaal veel jonger dan ik. Een Palestijn, een Marokkaan, een Tunesische, een ex-punker uit de Staatsliedenbuurt. Allemaal worstelend met hash en/of coke, en niet met de fles zoals ik. Jezus, dat heb ik weer, was mijn eerste impuls. Wat moet ik hiermee? Een week later vind ik mezelf terug op een bankje in de besloten kliniektuin, lachend, babbelend, hevig discussierend over de Islam, het Christendom, het Hiernamaals, het ouderschap, de liefde, sex, mores, politiek, volkshuisvesting, de opwarming van de aarde, enfin, noemt u nog zo maar wat issues op. Na een laatste lunch samen nemen we afscheid, met het vaste voornemen elkaar te blijven zien, wij 'detox-matties': samen te gaan zwemmen, sporten, wat dan ook. Insj'Allah, zeg ik. Achmed lacht en verbetert mijn uitspraak van het Arabisch. Eigenlijk zou iedereen die de binnenkant van onze samenleving in al zijn gestalten en schijngestalten wil leren kennen, eens een verslaving moeten fingeren, als hij hem al niet heeft, en een weekje detox moeten doen. Ik denk dat Job Cohen daar het theedrinken heeft geleerd.