Beschouwt u mijn vorige bijdrage maar als een grap. Ik had een goed, zelfs tintelend goed humeur, en zat te lachen achter de Mac. Dat gebeurt me niet zo vaak.
Het Sinterklaasrijm waarop deze 'hymne' gebaseerd is, het gedicht 'Oefening van berouw' van de onsterfelijke humorist en onovertroffen stilist Gerard Reve, heb ik altijd een buitenissig vreemde eend in de bijt van zijn oeuvre gevonden. Een oeuvre dat bol staat van de tegenstrijdigheden, dat wel, maar toch zelden tot zulke bizarre excessen verviel. 'Hallelujah, nix aan de handa!'
Ooit, nog niet zo heel lang geleden, het was een mooie zomer, weet ik nog, heb ik zijn gedicht 'Droom' op het jaarlijkse poeziefestival van het West-Vlaamse Watou voorgedragen, voor een klein, maar ontroerd publiek, en nooit heb ik de Roomsche meligheid van 'Oefening van berouw' kunnen rijmen met dat even sublieme als beknopte meesterwerk.
U kent het natuurlijk, net als ik, uit het hoofd, maar ik help u een handje op weg, en citeer het hier, in de hoop dat de auteursrechtenpolitie me genadig is:
DROOM
Vannacht verscheen mij in een droomgezicht mijn oude moeder,
eindelijk eens goed gekleed:
boven het woud waarin zij met de Dood wandelde
verhief zich een sprakeloze stilte.
Ik was niet bang. Het scheen mij toe dat ze gelukkig was
en uitgerust.
Ze had kralen om die goed pasten bij haar jurk.
(1962)
Stilte.
Niets te lachen hier. Slechts te huilen. Ik had alleen dat 'goed' weggelaten, maar wie ben ik?
Goed; om mijn betoog te vervolgen, - gisterenmiddag werd er een geest over me vaardig van lichtzinnigheid, van zomerse luchtigheid. Het Olympische lachen van Mozart waarover Hesse in 'Der Steppenwolf' schrijft. (Ook nooit begrepen, vroeger!)
Waarom altijd zo zwaar op de hand? Is dat niet een vorm van zelfoverschatting? Van jezelf te serieus nemen?
Met dat bliksemende inzicht in het 'hoopht' (bliksemen zou het pas later gaan, vannacht, tijdens het meest spectaculaire onweer dat ik ooit heb meegemaakt) schreef ik, ver voor de vijfde december, dat koddige kreupelrijm.
Excuus voor wie zich eraan stoorde, een knipoog voor wie zich ermee amuseerde.
Ik beloof beterschap. Ik doe er vanaf nu een paar dagen het zwijgen toe, dat lijkt me wel zo goed.
Rookzanger
Geen opmerkingen:
Een reactie posten