Overal op straat liepen mensen met bossen zonnebloemen. Die werden blijkbaar uitgedeeld. Begin dit jaar was hetzelfde met tulpen gedaan, toen namens de Nationale Tulpendag. Wie nu de gulle gever was weet ik niet. Het Van Gogh Museum? Ik zag hoe bij de ingang van de Albert Heijn een groepje pubers stoer de bloemen kapotsloeg op de betonnen rand van een bloembak. Het ging me aan het hart. Ik probeerde me in de geest van een vijftienjarige jongen te verplaatsen en vroeg me af of ik het vroeger ook gedaan zou hebben, uit balorigheid, uit hormonale onrust. Je kont tegen de krib gooien, dat doet natuurlijk iedere jongen. Toch geloof ik dat ik toen juist bloemen met meer respect zou hebben behandeld, halve hippie die ik was.
De dag was ongebroken grijs. Een paar dagen geleden ben ik weer eens met roken gestopt. De beheerste omgang met "een paar cigarillo's per dag" was na een voorbeeldige start volledig en voorspelbaar uit de hand gelopen. De parodontoloog komt dichterbij, en hem moest ik beloven het roken eraan te geven, anders had de behandeling weinig zin. Bovendien leefde ik in discrepantie met de naam van dit blog. Voorheen moest het opnieuw zijn, en nu voorgoed! Dat stoppen met roken maakt landerig, de eerste dagen. Als ik eenmaal op dreef ben gaat het prima, maar het startsein geven tot welke activiteit dan ook stuit op een enorme weerzin.
De zonnebloemen, wil ik maar zeggen, fleurden me op. Een vleug lente, zómer zelfs op deze saaie en kille morgen. Ik wilde ook best zo'n bosje, maar hoe kwam ik daaraan? In de rij staan voor een gratis boeket ging me iets te ver. Ik liet de gedachte maar varen.
Achter me op de roltrap omlaag, de catacomben van de Appie in, stonden een paar meisjes. 'Ik wil deze niet meer,' zei het meisje direct achter me. 'Ze zijn te klein... Meneer?' Ik draaide me naar haar toe. Een knap, lichtgekleurd meisje met een vol figuur en een vrolijk, vol gezicht. 'Wilt u deze bloemen hebben?'
'Dat is erg aardig van je, graag,' zei ik. Ik kreeg het bosje. De meisjes giechelden. Bij het verlaten van de roltrap keerde ze zich nog even naar me toe en zei brutaal, er goed op lettend dat haar vriendinnen het hoorden: 'Wilt u mijn sugar daddy worden?'
Ik glimlachte zo vaderlijk mogelijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten