VADERDAG

Natuurlijk heb ik het over mezelf afgeroepen. Ik heb mijn kinderen altijd voorgehouden dat het commerciële nonsens was en dat wij daar niet aan meededen. Ik kan ze dus helemaal niets verwijten maar een beetje spijt heb ik wel. Als stoere dertiger wist ik niet hoe een man van tegen de zeventig zich voelt. Die ziet al die felicitaties en blijken van liefde op de sociale media en is een tikje jaloers. En kinderlijk blij als er 's avonds toch nog bericht van zijn kinderen komt: BTW: Fijne vaderdag!

Aan mijn eigen vader moest ik denken toen ik op de Fair in Noordeinde, in het met boeken gevulde kerkje, tussen alle thrillers, moderne romans en kookboeken een mooi linnen bandje aantrof in de onmiskenbare stijl van Felix Timmermans: vignet met houtsnede op de kaft. Ik kocht de roman (een hoogstpersoonlijke biografie van Pieter Brueghel) en nam die mee naar de picknicktuin achter de kerk. De grijze lucht hing laag boven het zomerse groen en het was drukkend warm. Ik haalde aan de bar een plastic glaasje slechte maar gelukkig wel koude chardonnay en ging met mijn aanwinst aan een houten schragen tafel zitten. In afwachting van mijn vriendin, die de kraampjes van de Fair aan het afromen was die ik al had gezien, bladerde ik door het vergeelde papier, las hier en daar een stukje, bekeek de vele fraaie illustraties. 

Mijn vaders toon is moderner en minder door dialect gekleurd, maar toch zag ik de schatplichtigheid. De week ervoor had ik een teruggevonden verhaal van mijn vader uitgetikt, vormgegeven en laten drukken. Het speelt op het ijs van de dichtgevroren Dieze, nabij het Brabantse dorp Engelen, in de jaren dertig. Timmermans leefde toen nog maar was al gestorven toen mijn vader in het begin van de jaren vijftig zijn schoolschriftje vulde met sierlijk naar rechts buigende vulpenletters. Het is in een passage als deze, dat ik de stem van de door hem bewonderde Timmermans meen te horen:

"Gedrieën reden wij het ijs op, snaterend en taterend, blinkend van plezier. Het was een wondermooie, kraakheldere middag. De bomen aan de wallekant stonden strak en fijntjes in de plooi, de lucht had zich in een wijd en statig blauw gestoken, en de horizonten verwaasden in een voornaam-melancholieke, ongrijpbare neveligheid. Hel en hoog tinkelden heel vele stemmen door elkaar heen, maar dat vervloog alles zo ijlig en licht in de ruimte rondom…"

Hete anijsmelk, een wintervertelling is bedoeld voor mijn familie en komt niet officieel in de handel. Ik heb dan ook vooralsnog geen toestemming gevraagd aan de Erven Anton Pieck voor gebruik van de aquarel die het omslag siert. Eventuele geïnteresseerden kunnen discreet en heel officieus een exemplaar van dit schattige kleine boekje bij mij bestellen. Tegen kostprijs (8 euro) plus verzendkosten.