UITZICHT

Het hotel beroemt zich op zijn uitzicht en heet dan ook Belvedere. Het ligt op een hoog punt in de streek die Heuvelland heet, in de Westhoek, het uiterste zuidwesten van Vlaanderen, bijna Frankrijk. Meestal loopt het wel los met dit soort geadverteerde kwaliteiten maar in dit geval had de website geen woord te veel gezegd. Eerder had ze de zaak te koeltjes belicht. Andere kamers konden bogen op "uitzicht op het bos" maar onze goedkopere kamer had gewoon "uitzicht".

We kwamen laat op zondagmiddag aan want ik had eerst nog in de kerk moeten optreden. Niet perfect getimed, een geval van acute reislust. De thermometer wees 34 graden aan en we waren blij met de airco. Tegenover het witte gebouw, aan de overkant van de weg, was een grazig terras. Onder parasols zaten mensen te genieten van koude dranken en van wat me meteen trof als een bovengemiddeld mooi panorama. We checkten in, brachten onze spullen via een vooroorlogs trage lift naar onze kamer, bestelden lokaal speciaalbier en namen dat mee naar buiten. Daar zat ik wat onwerkelijk voor me uit te kijken. Ik was vroeg opgestaan, had hard gewerkt en ver gereden. En dit was allemaal zo mooi. Mijn ziel moest me nog achternareizen, zei mijn vriendin. 

Een golvend dal strekte zich lui uit naar de horizon, dooraderd met stroken bos, bezaaid met plukjes bomen. Hoeven en huizen met rossige daken keken vriendelijk op uit het groen. Een stoere, gotische toren die in het nabije Loker moest staan deed me aan Engelse landschappen denken, aan Midsomer Murders. Ver weg, aan de einder, glommen witte gebouwen. Ja, dat was Rijsel ofwel Lille, zei de Franstalige, zwaar getatoeëerde ober. Torenflats die ter plekke waarschijnlijk niets poëtisch hadden leken vanaf hier, waar wij verheven toeristen ons ijskoude Sint Bernardus dronken, op blanke sprookjespaleizen. 

De volgende morgen stond ik op ons ruime balkon. Overprikkeld door de euforie van de vorige avond, een beetje katterig, mijn maag protesteerde vaag tegen de badkuip vol roomsaus waarin de eendenborst was geserveerd, mijn hoofd moest nog afrekenen met benauwde domen - ik was kortom moed aan het vatten voor de nieuwe dag.
Daar zag ik de typische golvende vlucht van een specht. Duiken, opveren, duiken, opveren. Ik volgde het dier in de richting van het bos waarop wij arme sloebers geen uitzicht hadden.
Ai! Het rode petje kwam niet als een verrassing, maar de groene jas wel! De groene specht stond hoog op mijn verlanglijst. Een tamelijk algemene vogel, zelfs in het Vondelpark moet hij huizen, maar ik had hem toch nog nooit gezien. Tot op dit moment. Dopamine deed me alle ochtendellende vergeten.
Na het ontbijt bekeken we Loker. De neogotische toren die zo volmaakt het uitzicht sierde was van dichtbij niet veel minder prozaïsch dan de voorsteden van Lille. We struinden wat door het stille Dranouter en reden via prachtige landelijke weggetjes naar Watou. Ik weet nu eindelijk hoe je het moet uitspreken: Wátoe. Daar bleek het kunstfestival waarop mijn vriendin haar zinnen had gezet pas volgende week te zijn. Maar we aten er een fijne lunch en waren inmiddels België alweer zo welgezind dat, al rijdend, het oorspronkelijke plan, om nog deze zelfde dag terug te gaan naar het Noorden, van de tafel werd geveegd. In Essen, vlakbij de Nederlandse grens, deden we een herhalingsoefening. Zelfde B&B, zelfde restaurant als vorig jaar. Maar ach, wat gaf het? We hadden een spectaculair nieuw uitzicht genoten en ik had een groene specht gezien.