Het was beter, veel beter weer dan verwacht. Wel nog koud, maar omdat er zon was en geen wind best aangenaam. Ik kon zelfs toen mijn voeten moe waren op het gras van de Apollolaan gaan zitten, met een versgebakken Luikse wafel. Naast me stond een voorzichtig te dragen tas met kelken voor trappist, een slank glas met groene voet, lijvige delen Eichendorff en Hesse en een plaat met Renaissancemuziek, in nieuwstaat. Ik had gescoord wat ik wilde en was tevreden, nu konden we wel naar huis.
Thuis gingen de balkondeuren voor het eerst van het jaar voorzichtig open. De poezen stoven verheugd naar buiten. Ik bereidde alvast het eten voor - een rijke Bolognesesaus die op zijn minst een uur moest stoven - en zette de plaat met zestiende-eeuwse dansen op. Kromhoorns, rebec, gamba's, luiten, vihuela's, allerhande trommeltjes en knerpende bastoeters die ik niet kon thuisbrengen brachten me terug naar de tijd dat we Musica Reservata draaiden en droomden van minstrelen, jongleurs en troubadours. Vijftien waren we. Nu ben ik zowel luitist als troubadour, zei ik tegen mijn vriendin. Wie zegt dat dromen nooit uitkomen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten