In Epen besluiten we niet de vertrouwde holle weg van de Volmolen naar de Kliniek te nemen maar de bordjes "bloesemwandeling" te volgen. Het is een koude, late lente en meer dan een paar huiverende, wit bloeiende perelaartjes passeren we niet. Mijn verrekijker had ik net zo goed thuis kunnen laten - behalve een paar kwetterende musjes en wat kraaien is het hemelruim stil.
De dag ervoor hadden we in Wittem het eerste terrasje van het jaar gepikt. De zon had zich op Eerste Paasdag laten vermurwen tot een vrolijk geschitter. Vandaag hangt er een smoezelige hemel boven de heuvels. Maar we openen draaihekje na draaihekje en stappen lekker door, bewegen doet goed.
Als mijn voeten moe beginnen te worden zie ik in de verte de weg omhoog, het Geuldal uit, naar het bos, en ja, de bordjes wijzen ons tóch langs de witte gebouwen waar ik ruim een decennium geleden intern was. Volgen, of eigenwijs zijn? Volgen, zegt mijn vriendin. Je wou toch weer eens die nestgeur opsnuiven? Ik antwoord dat mijn gevoelens omtrent mijn toenmalige opname nog altijd gemengd zijn. In mijn boek heb ik er weliswaar luchtig over geschreven, maar een zekere vage beklemming hangt er nog rond deze plaats. We lopen de ingang voorbij waar een groepje (verplegers?) wat landerig staat te roken. Nu willen de groene wegwijzers ons niet terug naar Epen sturen, nog een halfuur gaans, maar verder weg van ons doel. We hebben geen indicatie van afstand gezien, wie weet is die bloesemwandeling wel twintig kilometer? We verlaten de uitgestippelde route, steken de rijksweg over en komen via mooie stille paden aan de achterkant van Epen uit.
Mijn vriendin wil nog even naar de VVV maar die is er niet meer. Wel een weggeef- of ruilkastje met prullaria dat hier blijkbaar een nieuwigheidje is: wat een leuk idee! zegt iemand. Verder van Amsterdam kun je niet komen.
We stappen in de auto en rijden weg van alle vlaai-etende permanentjes en met nordic walking sticks uitgeruste zondagswandelaars. In Gulpen gaan we kleumerig op het terras van de Vrije Brouwerij zitten. Ik had nooit gedacht dat ik dit nog eens zou missen, zeg ik, doelend op de hipsters die hier biobier drinken in een met restwarmte verwarmd proeflokaal en bitterballen met paddo's of diervriendelijk geteeld rundvlees eten volgens de meest verantwoorde mode. Het personeel is net zo jong als de toeristen verderop oud waren.
Toch was het niet alleen het sombere weer en de tuttigheid van de entourage die een licht floers van bedruktheid over ons Paasuitje legden, alle natuurgenot en culinaire pleziertjes, het uitmuntende gezelschap en de fijne kamer in Den Roden Leeuw van Limburg ten spijt. De recensie zou woensdag verschijnen en de dag erna wachtte de parodontoloog op me, grijnzend, handenwrijvend. Ze zeggen dat je in jezelf moet schouwen naar wat je dwarszit, maar als ik mediteerde voelde ik alleen dat iets me dwarszat - wat precies, dat kon ik alleen met mijn verstand bepalen. Niet dat dát wat hielp. Weten wat je dwarszit is iets anders dan het obstakel uit de weg ruimen, helaas - wat Eckhart Tolle ook beweert.
Donderdagmorgen liep ik langs boekhandel Het Martyrium. Argus was inmiddels gearriveerd. Ik betaalde vier euro, klemde het tweewekelijkse tijdschrift onder mijn arm en haastte me naar huis. Daar kwelde ik mezelf door eerst koffie te zetten. In mijn leunstoel sloeg ik de knisperende pagina's open. Daar was het, op pagina 20. Parelduiken in je eigen hart, stond erboven. Ernaast een fleurige foto van mijzelf, tien jaar geleden. Ik joeg mijn blik door het uitvoerige stuk heen en las het meteen nog eens. Een enorme opluchting daalde neer. Ik werd niet neergesabeld of geridiculiseerd, mijn boek was met respect en begrip behandeld en er stonden zelfs een paar aardige dingen in. 'Een grappig en ontroerend einde'. 'Een sympathiek boek'. Nog een beetje ongelovig zag ik mijn bedruktheid verdampen. Hier was dus proefondervindelijk vastgesteld dat die somberheid het gevolg was geweest van mijn angst voor een negatief oordeel van de buitenwereld. Nu bleef alleen een doodgewone nervositeit voor de tandarts over.
Ik besloot mezelf op een dure wijn en een bosje bloemen te trakteren als ik ook dat overleefd had. Het kleine verwende jongetje was aan een onderhoudsdosis toe.
Een klein verwend jongetje is te bestellen via onderstaande link:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten