Kuikie was er, en Paultje. En natuurlijk Marijke, mijn prille jeugdliefde, jaarlijks van de partij. Boontje liet helaas verstek gaan, maar met de Dwarse Man Robert hadden we toch maar liefst vijf klasgenoten uit de klas van Meester Panken bij elkaar. Het was bijna een reünie. Meester Panken zelf is in het eerste coronajaar overleden, onlangs had een routineuze googlesessie dat onthuld, en het was een schok. "De dag dat er rust en vrijheid kwam" stond er boven de rouwkaart, hij moet een zware tijd hebben doorgemaakt. We herinnerden ons de vrijdagmiddagen waarop hij voorlas uit Kees de jongen en zijn theatrale geschiedenislessen, de boterhammen die hij bij ons thuis at, want hij ging iedere dag lunchen bij een van zijn leerlingen, uit betrokkenheid - en konden het ons maar moeilijk voorstellen.
Maya was er ook, uit de klas van mijn zuster. Ze had gehoopt dat ik Eva van Boudewijn de Groot ging zingen, en dat deed ik, liefdevol begeleid door mijn zoon Martijn. Helemaal toevallig was dat niet: ik had op dit blog ergens geschreven dat ik dat liedje voor mijn vriendin had gezongen en zij, Maya, had gereageerd met "was er maar iemand die Eva voor mij zong". Aanstaande zondag doen we een reprise van ons Boudewijn en Lennaert programma Wat geweest is, is geweest, dus het zat nog in mijn vingers. Het leek een goed idee om Eva op te nemen in het blokje liedjes over Nieuw-West, ter afwisseling, en als hommage aan mijn leermeesters. Ik dacht wel degelijk aan Maya, maar verzuimde het liedje aan haar op te dragen zoals ik van plan was geweest.
De feestelijke bijeenkomst in Broedplaats De Vlugt, bij gelegenheid van de presentatie van ons achtste "literaire jaarboek" Tussen Andreasplein en Zwarte Pad én Robert Eksteens fantastische verhalenbundel Wormgaten in Nieuw-West, werd afgerond met een etentje aan de Sloterplas in Het Boothuis. Dat Italiaanse familierestaurant is er het levende bewijs van dat er schot zit in Nieuw-West. We hadden het op Nieuwjaarsdag bij onze traditionele wandeling rondom de Plas ontdekt en ons voorgenomen er eens te gaan eten; als het dan tenminste nog bestond, want vele veelbelovende initiatieven daar in de tuinsteden sneuvelen voortijdig. Het bestond nog en wat meer is, het floreerde. Het was er gezellig druk en het eten was uitstekend. De pappardelle met wildzwijn en cavolo nero stonden helaas, na het wildseizoen, niet meer op de kaart, maar de paccheri met ricotta en paddestoelen waren een voortreffelijk alternatief. Zelden dronk ik een betere espresso dan degene die mijn glaasje grappa begeleidde, en de limoncello aan de beregende Sloterplas waarmee we stemmig eindigden was eveneens van meer dan gemiddelde kwaliteit.
Dat ik, eenmaal thuis, mijn verleden, Nieuw-West en de hele wereld welgezind, nog wat oude plaatjes met mijn eigen liedjes draaide en daarbij iets te schielijk een geheel overbodige fles witte wijn bijna leeg dronk is er de reden van dat dit stukje warriger is geworden dan wanneer ik het tot morgen had uitgesteld. Maar morgen moet ik repeteren voor Wat geweest is, is geweest, en heb ik geen tijd om te bloggen.
Wat geweest is, is geweest
Een ode aan Boudewijn de Groot en Lennaert Nijgh
Zondag 30 april, 15.00 uur
Jan-Paul van Spaendonck: zang en gitaar
Jenny van de Wateringen: zang, gitaar en dwarsfluit
Martijn van Spaendonck: zang, gitaar en mandoline
Met Maria van Spaendonck: zang
Geen opmerkingen:
Een reactie posten