REGELEN

Hemelvaart. In 2012 vond mijn jongste broer het een aangenaam en nuttig idee om een familie-uitje te organiseren. Een beetje bonding, we zagen elkaar zo weinig. We brachten een paar dagen op een camping in het uiterste zuiden van Limburg door. Overdag scheen de zon uitbundig, 's nachts was het bitter koud. Dat was de keer dat we tijdens een wandeling een miniatuur-wervelstormpje zagen. Men was matig met de wijn en ik dronk fris, ik was toen nog geheel abstinent, anderhalf jaar na de Kliniek. 
Het werd traditie. Zo gaan die dingen, met behoudzuchtige mensen. Je doet iets een tweede keer, en het is traditie. Jaarlijks zochten we een eenvoudige, rustige camping uit in een mooie streek, meestal op de Veluwe. We, dat zijn mijn broer en mijn vriendin, de doeners. Mijn andere broer en ik leverden kritisch of filosofisch commentaar vanaf de zijlijn maar onttrokken ons behendig aan het regelen en organiseren. Mijn zuster stond er halfhartig in - ze haat kamperen: áls ze meeging moest er een yoert, bungalow of Pipowagen op het terrein zijn; een luxepoppetje, wat u zegt. 
Ik kan niet precies zeggen waarom (misschien omdat ik van mijn broers zo weinig hoorde) maar dit jaar heb ik me opgeworpen als reisleider. Mijn vriendin had een veelbelovende natuurcamping in de buurt van Arnhem gevonden en ik ging het gevecht met de software aan. Het invullen van zo'n digitaal formulier is geen sinecure en je moet je logica overboord gooien wil je erin slagen. Caravan of tent? Aanvinken wat gewenst is. Maar... ik had twee plaatsen geboekt - op een ervan moest de luxueuze caravan van jongste broer komen, op de andere zouden wij ons sobere tentje opzetten. Vinkte ik caravan aan, dan verdween de optie tent. En vice versa. 
De gedachte die me in zo'n geval op de been houdt is deze: de organisatie van natuurvrienden is de belastingdienst niet. Het zijn mensen, je kunt ze altijd nog bellen voor fine tuning van je wensen. Eerst maar eens vastleggen die data. In het verleden hadden we vaak naast de pot gepiest met onze eerste keus, nu waren we er mooi vroeg bij. Haal het binnen, spijker het vast.
Broer W. wilde niet meer in een tentje. Jammer, we zullen zijn worsteling met de materie missen. Ook drinkt hij niet meer - ik inmiddels allang weer wel. Gelukkig schildert hij meer dan ooit en ik ben van plan dit jaar naast hem te gaan zitten en met kleurpotlood de ruisende bomen te vereeuwigen. Voor hem moest een plek in het naast de camping gelegen NIVON-huis worden besproken. Ook dat lukte wonderwel probleemloos - misschien omdat het huis momenteel nog door Oekraïense vluchtelingen wordt bewoond en mijn broer de eerste slaper van het toeristische soort is sinds april vorig jaar. 
Toen alles na veel appen en enig heen-en-weer-mailen met de camping geregeld was en er slechts nog moest worden betaald, kwam het bericht dat mijn zuster en een van haar dochters misschien toch ook wilden komen. Gezellig, tikte ik aan mijn jongste broer. Maar dan moeten ze dat zelf even regelen.