Zo ongeveer één keer per jaar kom ik de moeder van mijn kinderen tegen. Dat is nog altijd ongemakkelijk, want sommige kwetsuren genezen nooit helemaal. In mijn hoofd strijden dan twee behoeftes om voorrang. Het mechanisme van zelfverdediging dat maakt dat ik afstand wil houden en het verlangen om herinneringen te delen aan vroeger toen die volwassenen van nu nog kleine kinderen waren. Na een paar wijntjes wint het laatste het meestal en we wisselen wat vertrouwde anekdotes uit. Echt diep gaat dat niet en langdurig is het nooit, want we zijn op onze hoede en houden onszelf in toom. Dat korte moment van contact is genoeg om te bevestigen dat het verleden niet vergeten is en dat vind ik fijn. Vooral echter moet ik iedere keer vaststellen dat ik me overdreven van mezelf bewust ben. Ik zie hoe ik uit mijn ooghoeken kijk of ze er al is, hoe ze eruitziet. Ik stel me voor hoe ik eruitzie - wat voor indruk maak ik? Ik doe extra mijn best om leuk over te komen, de aardige opa te zijn, de betrokken vader. Met gemengde gevoelens zie ik mezelf grappig doen. De volgende ochtend ben ik dan uit mijn doen en het kost me een dag om mijn evenwicht te hervinden.
Gisteren, de dag na het verjaardagsfeestje van mijn kleindochter, hakte de jaarlijkse reünie er weer stevig in. Ik reed door een hagelstorm naar huis en eenmaal boven was ik te moe om iets te doen. Ik sufte een beetje, te gespannen om nog wat slaap in te halen, en toen ik me na een uur of twee iets beter voelde draaide ik zonder veel animo het programma van disciplinaire bezigheden af - speelde wat luit, mediteerde even, maakte een wandeling. Na een vroeg maal verzamelde ik moed voor de maandagse koorrepetitie. Toen dat allemaal gedaan was trok ik de dekens over me heen en las een hoofdstuk. Zonder echte spijt en ook zonder zelfverwijt: dit zou nog vaker gebeuren als we tijd van leven hebben en ik moest maar accepteren dat het lastig blijven zou. Het had zoveel erger kunnen zijn: stekeligheden waren uitgebleven en als er al emoties bij betrokken waren dan waren het roerselen in mijzelf (en wellicht in het hart van mijn ex, dat weet ik natuurlijk niet). Vroeger zou ik mijn kater hebben weggedronken maar deze dag was lijdzaam verdragen en droog verlopen, een buffer tussen verleden en toekomst. Ik knipte mijn lichtje uit en verheugde me op een gewone en frisse dinsdagmorgen.
***
Op tv zag ik een van de therapeuten van de Kliniek. Bezig met een geneeskrachtige sessie waarbij hallucinerende truffels betrokken waren. Ze was inmiddels bijna dertien jaar ouder maar ik herkende haar meteen. Ik pakte mijn boek erbij, bladerde even en las een stukje voor aan mijn vriendin. Die moest lachen. 'Ik zie wat je bedoelt,' zei ze, 'een echte hittepetit.' Dat woord had ik in geen eeuwen gehoord, maar ik vond het mooi passen.
"...Ook Karlijn was psychologe. En eveneens van het onorthodoxe soort, hoewel ze niet met paarden werkte. Ze was slank (‘broodmager’ volgens Madelon, geen ‘raspaardje’), had lang donker haar, rood gestifte lippen en droeg een kort rokje. Later, toen er met een nieuwe directie een nieuwe wind ging waaien, zou ze berispt worden om haar sexy uiterlijk. Er waren schijnbaar klachten geweest van mannelijke cliënten die hun gemoedsrust verstoord zagen door het onrustig opflikkeren van hun libido. Zes weken celibaat en dan in die decolleté moeten kijken terwijl je over je zielenroerselen sprak, dat was niet fair."
Uit: Een klein verwend jongetje. Deze net verschenen roman (242 pagina's) kost €17,82 en is via onderstaande link heel gemakkelijk te bestellen.
https://www.mijnbestseller.nl/shop/index.php/catalogsearch/result/?q=Een+klein+verwend+jongetje
Geen opmerkingen:
Een reactie posten