TUMULT

Een lauwe storm bulderde door de stad. De stellages van de verbouwing bij de buren ratelden, het zeildoek flapperde. Ik probeerde nog wat te suffen en met mezelf in het reine te komen voordat ik mijn verjaardag in ging. 
De middag ervoor waren we eerst in het MoCa museum in Noordwijk geweest, eigenlijk meer een stripwinkel met een expositieruimte. De tentoonstelling heette "80 jaar Toonderstudio's". Er was veel moois te zien. Ik kocht een deeltje uit de Andries Blitz-reeks uit 1964 dat ik nog niet bezat.
Daarna gingen we naar strandpaviljoen Zon en Zee in Katwijk om het bandje van mijn zoon te zien. En daar ging er iets mis. Ik merkte dat ik het niet erg naar mijn zin had. Het was er te warm bij het vuur, ik voelde me suffig. We zaten een beetje ongemakkelijk aan een lange tafel, achter elkaar. Ik keek tegen de rug van mijn vriendin aan. Het leek onbeleefd om een gesprek aan te gaan, gesteld dat we al boven de muziek uit zouden komen. Maar wij waren de enigen die zo naar het bandje zaten te staren. Voor de rest zat men landerig onderuit, bijkomend van strandvertier, op afstand van de speakers zodat je elkaar kon verstaan. Wij klapten in het begin nog, maar gaandeweg werd ook ons applaus steeds aarzelender. De band speelde uitstekend, daar lag het niet aan. Maar ze waren gedegradeerd tot achtergrondmuziek voor een ongeïnteresseerd publiek. 
En ik? Ik wilde het leuk hebben, ik had me hier op verheugd. Dit was zondagmiddag, haardvuur, strandtent. Aan de vooravond van mijn verjaardag nog wel. Dus dronk ik tegen beter weten in iets te gulzig. En de ochtend erna in bed besefte ik weer eens dat het leuke van een op zo'n manier opgekrikt humeur in de herinnering niet beklijft en plaatsmaakt voor een dof gevoel dat een floers over de dag legt. Het leven hoeft niet altijd leuk te zijn, ik zei het berouwvol een van mijn therapeuten uit de Kliniek na. 
Mijn dochter kwam zingend binnen met een kop koffie. Even later bakte ze een hartig omelet voor me. Ik begon al weer aardig op te knappen. Toen mijn andere dochter was gearriveerd en we nog voor vier uur alvast wat inschonken, in afwachting van de anderen, uitte ik iets van mijn schuldig geweten. Konden we nu, op maandag nog wel, weer aan het bier gaan? Ja hoor, meenden mijn dochters. Met kerstmis kon dat toch ook? Vergeet de agenda. Jarig is jarig, geen plaats voor dat soort scrupules nu. Proost pap! 
Het werd een tumultueuze verjaardag, met die bulderende wind, en die drukke, gezellige familie.