Voorheen Rookzangers Notitieblog (43)

Het was weer een mooi concert. We kregen veel complimenten en wie er vond dat al die Duitse romantiek zwaar op de hand was zei dat niet rechtstreeks tegen mij. Ik respecteer die mening natuurlijk, maar begrijpen doe ik haar niet. De romantiek van Eichendorff heeft eerder iets naïefs dan iets zwaars en het coloriet is altijd donker-licht, clair-obscur. Weemoed waar ik vrolijk van word, vrolijkheid die bedachtzaam stemt. 
In elk geval was ik na afloop in een opperbeste stemming. Nadat ik mijn spullen thuis had gebracht en me had omgekleed reed ik naar mijn vriendin. Die was bezig een scheur in het asfalt van het talud te repareren. Ik hielp haar een loodzware emmer met zwarte drab te tillen maar toen ze wilde dat ik in de berm ging zitten om als windscherm te dienen (het brandertje dat de zwarte klonten moest doen smelten ging steeds uit) protesteerde ik. Ik zat nog met mijn hoofd bij Eichendorff. Egocentrisch, ik weet het. Ooit, beloofde ik, zou ik zo onthecht worden dat ik meteen na een optreden de knop om kon zetten om me in de praktische zaken van het boerenleven te verdiepen. Maar zover was ik nog niet. Er moest nu eerst Nagepraat worden. Goedmoedig gaf ze toe. Even later liepen we in een snijdende wind over de dijk naar het café-restaurant verderop. Op weg naar bitterballen en bier. Asfalt en schapenhoefjes moesten nog even wachten.

                                                                     ***

Morgen is het maart. Hoewel het koud is en het vanmorgen een paar uur lang sneeuwde is er iets in de lucht dat anders is. Snuf schoot het balkon op toen ik iets in de vuilnisbak gooide, ving met zijn blik de zon, ging op zijn rug liggen en wrong zich kronkelend om de poot van een gietijzeren terrasstoeltje heen, waarbij hij zich van de ene op de andere zij rolde, een soort power yoga voor katten.
Het heldere licht weerkaatst niet alleen in kattenogen maar toont ook genadeloos de gebreken in mijn huis. De laatste grondige schoonmaakbeurt is alweer veel te lang geleden. Alles is stoffig en vuil en de keukenvloer smeekt om een dweil. Ik zie het en spreek met mijn dochter af dat we snel weer de taken moeten verdelen - het schoolbordje in de keuken met corvee is in weken niet bijgewerkt, het krijtje hangt er slap en doelloos naast. 
Ik zie het en spreek af... Waarom niet meteen aan de slag? Ik denk aan de mop die ik vanmorgen noteerde in het Excel-bestand dat een scheurkalender moet worden. 21 maart, de Dag van de Ambtenaar: de winterslaap is voorbij en de voorjaarsmoeheid begint. 
Zo is het natuurlijk niet precies. Winterslaap is wellicht over, maar voorjaar moet nog beginnen; en als er al van vermoeidheid sprake is dan is dat die van de late winter. Het oog is al wakker maar het lichaam nog lui. Het scharnierpunt tussen twee seizoenen. Ontevredenheid die het begin van verandering inluidt.