POCKETS

Hoe zal ik dit blog beginnen? Met de nervositeit die me vorig weekend zomaar overviel, toen het vollemaan was en ik onuitgeslapen een drukke familiebijeenkomst in ging, met alle gevolgen van dien? Met "de tandarts had slecht nieuws"? Of toch maar met de dreiging aan het einde van de week van een ouderwetse schnabbel in het zwart, iets wat ik me voorgenomen had nooit, nee nooit meer te zullen doen? 
Eigenlijk heb ik geen zin om nog langer over deze koude, taaie, zenuwachtige en rare week te praten. Dat heb ik al tegen mijn vriendin en mijn kinderen gedaan in een poging om alles te bezweren en grip terug te krijgen op mijn gewone leven. Van me afschrijven hoef ik al niet meer. Bij een diner à deux in een van onze geliefde restaurantjes (Ernst in De Rijp) gisteravond, na de schnabbel in het zwart, heb ik bij het digestief, een ouderwetse Remy Martin, al een bevredigende conclusie bereikt. Ik weet weer waarvoor ik op moet passen en ik weet weer wat ik per se niet meer wil.
De tandarts dan maar.
Net een beetje bijgekomen van de verwarring en de dip van het begin van de week was ik er met wat mediteren, een paar pilletjes en wat valeriaan klaar voor. Dit eerste obstakel, voorafgaande aan de schnabbel in het zwart, zou ik tamelijk geroutineerd uit de weg ruimen. Ik deed nog wat ademoefeningen in de wachtkamer, waar geen tijdschriften en kranten meer liggen sinds iedereen liever op zijn telefoon kijkt, en liet me toen het mijn beurt was meevoeren naar de behandelruimte waar ik gelaten in de stoel ging liggen, bereid de marteling light die pockets meten en reinigen is, te ondergaan. 
De tandarts nam zijn gereedschap ter hand en begon in mijn bovengebit te poeren. Hij noteerde de diepte van de eerste pocket op een papiertje. Maar al bij de tweede stopte hij. Hij legde zijn poerdertje neer, verzonk een moment in gedachten, schoof zijn mondkapje omlaag, aarzelde en zei, niet precies in deze woorden: 'Dit is zinloos. Ik zal je moeten verwijzen naar een parodontoloog. Kijk...' Hij reikte me een spiegeltje aan en richtte dat op mijn gebit. Hij nam opnieuw zijn prikkertje en deed dat verzinken in de diepte van mijn tandvlees. Het ging bloeden. 'Kijk, het is veel te diep hier. Niet overal natuurlijk...' (het prikkertje probeerde bloed te trekken uit een andere tand maar er kwam niks) '... maar het is echt verontrustend. Sommige mensen worden er oud mee, maar als je er niks aan laat doen is de kans groot dat de ontsteking vroeg of laat je bot gaat aantasten. Nu zitten je tanden nog stevig in je kaak, maar dan gaan ze los zitten en raak je ze kwijt.' Hij draaide mijn stoel omhoog. We keken elkaar ernstig in de ogen, mijn leeftijdsgenoot en ik. Hij vertelde me over het traject dat die grondige dieptereiniging zou betekenen. Ik moest op maanden tot een jaar rekenen. Onder verdoving natuurlijk. Een paar tanden per keer. Om het tandvlees weer gezond te maken. We praatten over de kosten. Niet mis. De aanvullende verzekering (die ik niet heb) betaalde maar een gedeelte. Ik grapte wat over de AOW die ik sinds kort ontving en dat die nu een mooie bestemming zou hebben. We prezen Drees. Met een berustende glimlach zei ik hem en de assistente gedag. Misschien dat we elkaar halverwege het 'traject' nog eens zouden zien, als de parodontoloog op een ongerechtigheid stuitte die onder de reguliere tandzorg viel. 
Buiten was de hemel ijzig blauw. Scholieren rumoerden vrolijk bij de ingang van de supermarkt waar ik een blikje cigarillos en een chocoladebroodje kocht, het eerste van het jaar.
Thuis ging ik even op bed liggen om het nieuws te laten inzinken. De schnabbel in het zwart de volgende dag kleurde de nabije toekomst, de parodontoloog verduisterde de horizon.