Het is altijd mooi om het nuttige en het aangename met elkaar te kunnen verenigen. Ik deed het eerder met Heine en nu doe ik het met zijn tijdgenoot Eichendorff. Vertaalde hun gedichten, waarvan een mooi boekje werd gemaakt door meesterdrukker Boris Rousseeuw, en zette die gedichten vervolgens op muziek. De gloednieuwe liederen die daaruit ontstonden vormen het op maat gesneden oefenmateriaal waarmee het Linnaeuskoor wekelijks zijn repetitieavond vult. Naast oude en in kringen van koorzangers zeer bekende Italiaanse werkjes.
Gisteravond was het Aswoensdag, de aftrap van de vastentijd. Men heeft berouw na het lallen, dansen en feesten. Dan is de sacristie waarin we repeteren bezet. Er moeten askruisjes gezet worden en wat niet al. Mijn vriendin en ik hadden dus een vrije avond maar die had ik allang volgepland met een verjaardagscadeau voor mijn lief. In de Roode Bioscoop aan het Haarlemmerplein was de première van Poëzie is mijn adem, een muzikale collage van teksten van Remco Campert. Ik had kaartjes.
Het had de laatste voorstelling van Felix Strategier moeten worden. Maar het noodlot sloeg toe. De deuren van de theaters gingen dicht. En even later werd de deur voor Felix dichtgeslagen. Drie jaar nadien hebben Frans van Deursen, zanger en acteur, en Frederique van Rijn, de kleindochter van Campert, het project nieuw leven ingeblazen.
Het was een prachtige voorstelling. Er hadden tien minuten vanaf gemogen voor mij. Zoveel moois gaat verzadigen en vervolgens oververzadigen. En dan is met terugwerkende kracht het eerste moois minder verrassend.
Ik herhaalde deze bedenking net een keertje te veel in de tram. Bij de fish and chips in restaurant Teun aan de Haarlemmerdijk had ik wat schielijk gedronken en de Roode Bioscoop schonk nog steeds een inktige, zoutige, koppige Zuid-Afrikaanse rode wijn. Mijn vriendin vond dat ik niet moest zeuren maar was het au fond wel met me eens. Het concert van ons koor, zei ik, zou in elk geval niet aan dit euvel lijden. We kregen zelfs weleens klachten. Mensen wilden 'waar voor hun geld'. Een misvatting volgens mij, kunst beoordeel je niet met lengte- of inhoudsmaten. Het is geen brood dat per pond gaat.
Als u zondagmorgen om 11 uur naar ons concert komt, verwacht dan een uurtje muziek, meer niet. Geschreven door grote componisten (Mendelssohn, Schumann, Lassus, Monteverdi) en door kleine (ikzelf). Op poëzie van een dichter, heel anders dan Campert maar minstens zo groot.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten