WARMTE

Om half acht begon het elektronische carillon van mijn alarm discreet te tinkelen. Ik douchte, kleedde me aan en zette koffie. Op het balkon hoorde ik de eerste merel zingen, een hoopvol geluid; ook de ooievaars waren terug in het park, het zou binnenkort weer lente worden. Ik at een van de avondsoep overgebleven stukje desem-pistolet en ging de deur uit. Het was nog donker. Er viel een zijdezachte motregen. Het was rustig op de weg en al voor de afgesproken tijd belde ik bij mijn dochter aan. Ze pakte de katjes in en we reden naar de dierenarts. Het was nu veel drukker, de horde fietsers was losgebroken. De praktijk ging juist open. De assistente nam beide miauwende kooitjes in ontvangst. Mijn dochter rukte zich los van haar kittens en ging mee naar huis. Ze had melk voor haar koffie meegenomen omdat ze wist dat ik dat nooit in huis heb.
'Het is koud hier,' zei ze. En ze had gelijk. Ik checkte de thermostaat. 17.5. Ik draaide hem hoger. De radiatoren bleven koud. We bekeken de cv-ketel. Er knipperde een lampje. We prutsten wat met knopjes maar wat we ook probeerden, warmte kwam er niet. Wel deed de warmwaterkraan het nog gewoon. 'Misschien gaat het vanzelf weer over,' hoopte mijn dochter. Ik trok mijn jas aan en ging naar mijn zen-klasje en hoopte het met haar mee.
Bij de meditatie was ik onrustig. Ik dacht aan de cv-ketel en zag op tegen het dreigende traject van bellen, in de wachtrij staan en aandringen op een snelle afspraak, ik had iets te veel monteurs gezien het afgelopen jaar. Maar ik focuste me op mijn adem en stelde al die kleine zorgen uit. Ik kon daar hier op dit moment niets aan doen. Algauw hervond ik mijn kalmte.

Thuis was het nog steeds koud. Mijn dochter had een van mijn oude truien aangetrokken. Ik haalde de gebruiksaanwijzing erbij. We ontcijferden het knipperen, de waterdruk was te laag. Bijvullen!
Dat moest ik zelf kunnen, ik had een slang gekregen van de installateur.
We waren een tijdje in de weer maar toen we eindelijk doorhadden hoe een en ander werkte bleek ik niet over het juiste gereedschap te beschikken om het vulkraantje te openen. We rommelden wat met te grote tangen tot mijn dochters telefoon ging, we konden de katjes ophalen.
Ik reed de familie terug naar Bos en Lommer. Daar waggelden de meisjes rond in hun rompertjes, het ene zwart-wit gestreept, het andere warmrood. Met de krolsheid zou het nu gedaan zijn.

Voor de derde keer thuisgekomen ging ik meteen aan de slag met de ketel nu ik nog in de flow van bewegen en handelen was. 'Je vindt er wel iets op,' had mijn dochter, die andere zorgen aan haar hoofd had, bemoedigend gezegd. Ik probeerde verschillende tangetjes en kreeg uiteindelijk het kraantje open. Ik vulde de ketel bij tot de gewenste druk. Daarna moest de vulkraan weer afgesloten worden. Dat gedaan, begon ik de slang los te schroeven maar stopte toen er een straal water uitspoot. Ik wist niet meer precies welke kant ik het kraantje had opgedraaid. Probeerde de andere. Weer een straal water. Dit herhaalde zich een paar keer tot mijn trui en bloes zeiknat waren en ik besloot de hulp van Google in te roepen.
DROL, zei iemand op een forum. Dicht = rechts, open = links. Maar een ander corrigeerde: cv-kraantjes kunnen beide kanten op. Het schroefje in de lengterichting van de leiding betekent open, dwars erop is dicht. Eureka en leve het internet! De verwarming sloeg aan, ik draaide de thermostaat onverantwoord hoog, trok een andere trui aan en genoot van iets wat tot voor vanmorgen zo vanzelfsprekend was geweest. 'Ik ben de Meester Monteur!' appte ik aan mijn dochter.

Ergens halverwege de middag werd ik slaperig. Ik kwam weer tot mezelf; dat wil zeggen, het gewone rumineren begon weer. Ik dacht verbaasd aan de afgelopen ochtend alsof ik naar de handelingen van een vreemde keek. In de zen-doctrine is het doel om leeg te zijn, je ik te verliezen en samen te vallen met je handelingen. Maar hoe was dat te rijmen met het aandachtig beschouwen van jezelf en de wereld, dat ook een van de oogmerken van meditatie is? Hoe kon die 'innerlijke observator' zijn werk nog doen als je helemaal opging in je acties? Als ik schouwde was ik vol, met beelden, geluiden, opborrelende gedachten, gevoelens. Als ik leeg was schouwde ik niet, repareerde ik hoogstens cv-ketels. Een paradox waar ik in dit slaperige uur niet uitkwam, ik moest dat toch eens aan een geleerde Boeddhist vragen.