MANIE

Er moest een bende werk verzet worden. De pianopartijen voor de aanstaande kooruitvoering met liederen van Eichendorff had ik te lang voor me uitgeschoven. Vorig jaar had ik me het nieuwe notenprogramma Dorico tastenderwijs eigengemaakt maar wat je op die manier leert is ook gauw weer vergeten. Dus moest ik me opnieuw in de geheimtaal van het schrift verdiepen en daar had ik tegenop gezien. Eenmaal begonnen viel het mee. Ik kreeg er schik in en componeerde ook nog wat intro's en een enkel tussenspel. 

Toen ik diep in de donderdagnacht uit bed opstond en naakt achter de piano plaatsnam om een briljante vondst te noteren wist ik eigenlijk al hoe laat het was. De gretigheid waarmee ik me de volgende morgen nog voor het ontbijt achter het scherm zette bevestigde mijn vermoeden. 

Ik was weer eens in een hypomanische bui van werklust beland. Hard werken was lekker en gaf me een boost. Fysiek voelde ik me na landerige winterweken topfit. Ik zong Schumann en voelde me bijna weer jong. Gedreven. Warmbloedig. Geïnspireerd. En passant maakte ik ook de redactie van deel 8 van het literaire jaarboek voor Nieuw-West af: werken was te fijn om ermee te stoppen.

Wel paste ik op niet te veel door te bijten. Dat lesje heb ik geleerd. De dip na een vlaag van gretige concentratie is naar. Ik mediteerde dus extra lang, speelde op mijn rustgevende luit en vergat niet met de poezen een middagdutje te doen: zij zacht snurkend, ik ongeduldig wachtend tot ik weer aan de slag mocht.

Zaterdag waren ondanks mijn voorzorgsmaatregelen de geluksstofjes op, zoals mijn zoon dat noemt. Het woei hard. Op straat was het idioot druk. Alles maakte lawaai. Vliegtuigen kwamen laag over. Alle indrukken kwamen hard binnen.

Mijn oudste dochter kwam eten. We zouden samen The Crown kijken. Eerst wilde ze nog een filmpje maken voor TikTok, mijn nieuwe guilty pleasure. Ik blufte me door een slordige versie van Canson Englesa, "The Lusty Gallant" heen - en hup, het net op! TikTok geeft me een lesje in loslaten dat mijn zenklasje me niet kan leren: wat maakt het uit, het hoeft niet perfect, een snippertje hier en nu is genoeg als je er maar plezier aan beleeft.

We aten tagliatelle met paddenstoelen en veel knoflook. The Crown was erg goed. Mijn jongste voegde zich bij ons en we belandden in diepe gesprekken. Ik mocht één keer mijn ergernis uitspreken over de woke bewerking van Roald Dahl ('Als ze Dickens gaan kuisen, dan zeg ik internet en tv op en trek me terug uit de wereld') maar daarna ging het over familiedingen. Het was gezellig maar ik merkte een ongewone vermoeidheid. En, had de spiegel gelijk, en had ik wallen onder mijn ogen?

Zondagmorgen besloot ik maar eens ouderwets uit te slapen. 

En verdomd, dat hielp.

Misschien had ik het toch goed aangepakt met het managen van de manie.