Mijn vriendin had maandagmorgen vroeg een crematie waar ze graag naartoe wilde. Ze zag op tegen de reis naar Doetinchem met zijn ochtendfiles rond drie grote steden en besloot een hotel in de buurt te nemen. Of ik niet mee wilde?
Voor spontane acties van dit soort mis ik de flexibiliteit maar als pensionado moest ik er toch maar eens aan wennen om minder volgens klok en agenda te leven, vond ik. Dus zei ik aarzelend ja. We konden dan meteen haar aanstaande verjaardag vieren want daar hoorde een feestelijk uitje bij. Ik sloeg aan het googelen en ontdekte dat Herberg De Gouden Leeuw in Bronkhorst waar we zulke fijne dagen hadden beleefd een kamer in de aanbieding had voor een bodemprijs. Vandaar naar Doetinchem was maar een klein halfuur rijden. De zaak was beslist.
In de herberg vond ik niet meteen de ontspannen behaaglijkheid die ik ermee was gaan associëren. De onrust en de stress van de afgelopen week zaten me nog dwars en ik was moe van de koude kerkdienst. Ik had die morgen met mijn winterjas aan pianogespeeld, een fleece-dekentje over mijn benen. Om de verwarmingskosten te drukken werd de viering in de zijbeuk van de kerk gehouden, met de paar handen vol gelovigen dicht bij de zangers en muzikanten, zodat ze op mijn stramme vingers konden kijken. Het voelde meer als een optreden dan als een dienstbare begeleiding. Maar na een sterk bier van de Bronckhorster Brewing Company en een mooie wandeling rond de uitlopers van de IJssel was alles weer zoals het hoorde. Het vuur in de schouw brandde, er stond wild op het menu, en aan het eind van de avond beloofde een knusse bedstee veiligheid en vergetelheid.
Maandagmorgen kropen we te vroeg uit ons warme holletje en rekenden af. De bodemprijs van de kamer werd ruimschoots gecompenseerd door de gulle prijzen van eten en drinken. We slobberden koffie en krentenwegge naar binnen en lieten ons door Google Maps naar de Slangenburg gidsen. Mijn vriendin gaf me de autosleutel en ging samen met de leden van haar geologie-club de aula binnen. Een gewoon vakantie-uitstapje was dit toch niet echt.
Ik wist eerst niet hoe ik de komende een of twee uur moest doorbrengen. Ik begon maar eens met een eindje te lopen. Flink bewegen, het bloed op gang jagen. Toen ik de natuurbegraafplaats een paar keer had doorkruist koos ik een bankje uit dat me wel aanstond. Ik ging zitten, rechtop, handen op mijn bovenbenen, en begon langzaam en bewust in en uit te ademen. Al snel drong het tot me door hoe stil het hier was. En hoe vredig. Geen levend mens deelde deze dodenakker met me. Alleen een roofvogel verderop, die net als ik leek te mediteren op een paaltje. Soms vlogen er wat meesjes en Kleine Bruine Vogeltjes langs. Het was mistig geweest maar nu brak er zonlicht door. Toen ik op mijn telefoon keek was er al bijna een half uur verstreken. En er waren nog veel meer bankjes.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten