Scheren en knippen

Ik heb, net als veel andere dieren, een wintervacht en een zomervacht. Het gerommel daartussenin tel ik even niet mee. Op de astronomische lente wacht ik nooit, dat duurt me te lang. Uiterlijk op de eerste dag van de meteorologische lente moet mijn baard eraf. En de manen gekortwiekt. 

Het geeft me altijd een feestelijk gevoel, die eerste gang naar de kapper van het jaar, en het daaropvolgende wegsnoeien van de uit de hand gelopen sinterklaasbaard. 

Dit jaar was er weinig reden voor feest. Er was overdadig veel lichtgeschitter geweest, dat wel, een paar dagen lang, aan een kale blauwe hemel - mooi weer op het scherp van de snede tussen winter en voorjaar. Het was gezellig druk op straat maar de stemming was ook nerveus. De dreiging die uitging van het wereldnieuws liet zich voelen, de uitgelatenheid had een scherp randje. Of lag dat aan mij, verbeeldde ik het me maar?
Maandag schitterde het licht onverminderd. En de blitzkrieg in het oosten flikkerde dreigend aan de horizon. 's Avonds moest ik werken maar ik verheugde me op een goed uur troostrijk lezen in de veiligheid van mijn bed daarna.
Maar hoe ik ook de kussens schikte en het dekbed over me heen trok, warm en veilig wilde het niet worden. Tegen de ongehoorde dreigementen die nu werden geuit was geen dekbed opgewassen.
De volgende morgen was de lucht betrokken. Er vielen wat druppels, zag ik aan de donkere vlekken op het balkon. Toch maar naar de kapper, kameraad Van Spaendonck! De eerste maart!
Bij de kapper was ik meteen aan de beurt. Het was er stil. Alleen een meisje van een jaar of twintig, we keken elkaar aan via onze spiegels. Knipknip deden de behendige vingers. We zwegen, de kapper en ik, na een doodgeslagen vraag over waar ik woonde. Af en toe neuriede ik een beetje om te laten merken dat ik er nog was. Uit de radio klonken de bekende nietszeggende popliedjes, altijd andere maar altijd dezelfde. Halverwege mijn schedeldak was er nieuws. Ik ving de naam Zelensky op. Niets spectaculairs. Hij bedankte ons. Voor onze wapens denk ik. 
Thuisgekomen knipte ik mijn baard heel kort en schoor mijn wangen glad, zoals elk jaar. Tevreden bekeek ik het resultaat. Fris hoofd. Het bijbehorende nieuwe elan probeerde ik mezelf aan te praten. Totdat anders zal blijken gaan we er maar vanuit dat het leven gewoon doorgaat. Hoeveel nieuwe obstakels en moeilijkheden er in amper een week tijd ook bijgekomen zijn.
Ik zette me achter mijn computer, ging nog een laatste keer door het bestand van de scheurkalender heen die ik goed op schema had voltooid, en stuurde het op naar de vormgever. Ik schreef meteen maar een rekening. Door een kordate druk op de knop flitste de nota weg. Met een beetje geluk wordt die nog voor de Apocalyps verzilverd.