Plaatjes draaien

Een tijdje geleden zei ik tegen mijn dochter dat ik eigenlijk wel weer een platenspeler zou willen hebben. En dan niet zo een als dat logge ding dat ingebouwd in een kast stof verzamelt en nu en dan het hele huis vult met opdringerige muziek, waarvan, in geval van extreem stereo, slechts de helft te horen is wegens een technisch mankement, maar zo'n klein, handzaam en simpel dingetje. Zoiets als ik vroeger had op mijn jongenskamer, met ingebouwde speakertjes. Een laagdrempelig geval waarop je terloops even een plaatje kan leggen, als de lust daartoe je overvalt.
Mijn dochter had het onthouden en op mijn verjaardag kreeg ik na koffie met taart een grote doos aangereikt, verpakt in wit zijde en met een zwart lint dichtgebonden, want ze had geen pakpapier in huis. 
Ik trok het lint los en maakte de doos open. Een compact pick-upje van imitatiehout, precies wat ik bedoeld had. Ik haalde een stapeltje boeken en een rek met ongebruikte pijpen weg van het tafeltje naast mijn stoel en arrangeerde het platenspelertje daar. Uit mijn slaapkamer haalde ik een antieke koffer die de collectie 25-centimeter elpees bevat die ooit aan de bejaarde onderburen van mijn toenmalige schoonouders hebben behoord. Even later tinkelde een ouderwets dansorkestje zijn bescheiden melodieën, akkoorden en ritmes door de zonnige kamer. De geluidsbron was bescheiden, je kon er gewoon doorheen praten. Mijn dochters wezen me op een vernuftigheid waardoor het apparaat zich onderscheidde van de plastic pick-up uit mijn jongenskamer. Er zat in dit muziekdoosje een Bluetooth ontvanger verstopt. Ik kon er mijn telefoon op afspelen. Ik opende de app Radio Garden, bracht de verbinding tot stand, en even later klonk er een Siciliaanse radiozender uit de speakertjes. Wat een wonderen allemaal!

Daarna luisterden we hoe een miniatuurorkest een symfonie van Schubert speelde. Mijn zoon kwam met mijn kleinkinderen. Wij waren thuis in quarantaine en helaas zonder mijn wonder boven wonder negatief geteste vriendin, maar zij hadden zojuist allemaal corona gehad en hij durfde een bezoek wel aan.
Mijn kleindochter keek verbaasd naar het draaiende schijfje. 'Dat is een soort cd, maar dan van heel vroeger,' legde mijn zoon uit. Met open mond liet ze zich meevoeren door een verhaaltje van Paulus de Boskabouter, ingeleid door het beroemde, door Jean Dulieu zelf ingespeelde hobo- en fagotmuziekje. Die plaat kwam uit weer een andere koffer vol nostalgie. Soms loont het om bewaarziek te zijn. 
De middag werd druk. Er komt altijd een enorme stoot energie vrij als we allemaal bij elkaar zijn, zeker als de eerste tripels ingeschonken zijn. Iedereen wil alles in één keer kwijt en onze meest luidruchtige kant komt in ons boven. 'Ik ben jarig en nou mag IK iets zeggen!' hoorde ik mezelf op een gegeven moment roepen boven het lachen, praten en zingen uit. Schubert en Paulus waren toen al vervangen door Jethro Tull, natuurlijk.