Testpaviljoen, isolatie en Wijnbeurs

En opeens was het zover. Na twee jaar, en vlak voor de afschaffing van de laatste beperkingen.
We waren een driedelig bankstel naar boven aan het zeulen. Na het eerste blok moesten we even pauzeren. Het ding was loodzwaar en ging alleen met veel beleid en vooral met veel wrikken en zweten en vloeken door het kronkelende trappenhuis. We gingen naar binnen, veegden ons voorhoofd af, zetten koffie. Ik zag dat mijn oudste dochter een zelftest uitpakte. 'Hé,' zei ik. 'Last?'
Ja, een beetje, bekende ze. En ze zou de volgende dag naar een metalconcert gaan dus ze wilde zekerheid.

Ik had ook een lichte kriebel in de keel. Vederlicht, maar toch. Ik besefte het eigenlijk pas terwijl ik het opbiechtte.
Meteen werd er ook voor mij een doosje neergelegd. Ik wilde het weglachen maar mijn dochters waren niet te vermurwen. Doen, pap! Ik wroette gedienstig met het wattenstaafje in neus en keel.
De test van mijn dochter was maar voor één uitleg vatbaar. Bloedrood kleurden beide streepjes. Die van mij gaf volgens mijzelf geen uitsluitsel, maar mijn dochters hadden betere ogen en stelden vast dat er een vaag roze streepje opdoemde waar dat liever niet moest zijn. Acuut werd ik melaats. Mijn vriendin en mijn jongste deden angstvallig een stap terug.
Terwijl we nog druk aan het overleggen waren wat de bittere consequenties waren van deze positieve test (geen heavymetalconcert, geen voorstelling van Kamagurka, geen Italiaans restaurant, geen verjaardagsviering met mijn broers en zuster) had mijn jongste dochter al een afspraak bij de GGD voor me gemaakt.

Een goed uur later waren mijn oudste dochter en ik onderweg naar het testpaviljoen bij de RAI. Zij ging voor met de fiets, ik volgde met de auto. Mondmasker om. Het was prachtig weer, de eerste echte lentedag: mooi weer was het al eerder, zeker, maar toen was het nog te koud - nu waaide er een zoele wind over de uitbottende krokusjes.
Het was mijn eerste test. Ik ben in die twee jaar nog nooit in contact geweest met coronalijders en ben ook al twee jaar vrij van iedere verkoudheidsklacht: de voordelen van het social distancing.
Het ging soepel. Ik was verbaasd over de vlotte gang van zaken. Geen formulieren, niks. Alles liep via mijn DigiD, vertelde het testmeisje me.
Ik wandelde een beetje beduusd terug naar mijn auto en reed naar mijn toekomstige cel.
Al die tijd had ik Der Trunkene im Frühling in mijn hoofd, uit Das Lied von der Erde, Gustav Mahler. Misschien toch wat koorts, al had de thermometer dat ontkend?

Het derde blok van de bank was op de tweede verdieping geparkeerd. Voor vandaag was het genoeg geweest, rug en armen waren behoorlijk gemolesteerd. En in onze conditie...
Geen terrasjes voor mij de komende dagen. Maar mijn eigen balkon, dat mag van Jaap van Dissel.
Ik ging naar de site van De Wijnbeurs, die me sinds ik daar een keer iets besteld heb suf spamt met reclame, en verordonneerde de spoedige levering van een doos met zes sprankelend frisse lentewijnen.