Het was een zwarte week. En dan heb ik het nu voor de verandering eens niet over het weer en mijn stemmingen. Dinsdagavond cirkelden er helikopters boven mijn buurt. Op het Leidseplein was een gijzeling gaande. Mijn dochter zat daar vlakbij in een café. Geen reden tot echte zorg, maar lekker voelde het toch niet. Het eindigde met het hardhandig uitschakelen van de boef. Een geïmproviseerde eliminatie. In een Clint Eastwood-film is zoiets heel gewoon maar in het echt is het schokkend. Ik neem het de politie niet kwalijk, ze zullen heus wel hebben kunnen inschatten waarom een kogel in het been niet voldoende was, maar de beelden waren niet mals. Ik hoorde een helikopter over mijn huis vliegen, richting VU-ziekenhuis denk ik, en toen wist ik dat het voorbij was. Ik sloeg mijn boek dicht (Hocus Pocus van Kurt Vonnegut, ook niet bepaald een geruststellend romannetje) en sloot tevens de ogen, hopend op een verkwikkende nacht.
Maar ik droomde van Vladimir Poetin.
Dit hierboven is een jeugdfoto van de man die ons, net nu alles wat beter leek te gaan (de pandemie, weet u nog?), en we enige hoop op een zorgelozere toekomst begonnen te koesteren, met beide benen op de grond zet. Ik mag van mijn kinderen geen conclusies trekken uit iemands fysiognomie maar wat ik hier zie of meen te zien, is een wantrouwend, laatdunkend mens in wording, mogelijk sensueel, maar zonder veel empathie voor anderen. De volwassen beelden die ons dagelijks bereiken laten het resultaat zien van die aanleg. Harde oogjes, toegeknepen mond. Misschien heeft hij een zachte kant maar die houdt hij goed verborgen. Sluw, bot, op eigenbelang uit en verder niks. Een emotioneel onvolgroeide, paranoïde, berekenende macho die schijt heeft aan alles en iedereen en met landjepik bezig gaat terwijl we echt wel wat anders hebben om ons druk over te maken dan de zorg om onze geopolitieke belangen en de grandeur van het Oude Rusland.
En waarom? Verveelt hij zich soms? Is hij gewoon gek geworden misschien? De weg kwijt, zoals wel gesuggereerd wordt? Verpest door de verslavende drug die macht heet? Ik kan niet in die ondoorgrondelijke kop kijken maar ik vrees het ergste. Gezien de risico's die we lopen in dit zwarte filmscenario dat plotseling realiteit is geworden, zou je bijna gaan denken dat eliminatie wenselijk zou zijn. Maar waar is Dirty Harry als je hem nodig hebt?
2 opmerkingen:
De verslavende drug die macht heet... Misschien ook andere drugs?
Dictator zijn is een eenzaam beroep, met alle zware psychische spanningen die dat met zich meebrengt.
Wellicht schend ik nu de Wet van Goldwin, maar Adolf Hilter werd door een lijfarts op de been gehouden. Zelfs koningin Wilhelmina zou hebben gebruikt wat men nu ordinair hard drugs noemt.
En gelukkig is er Biden, die op mij overkomt als een oude, broze opa die alleen al qua hoge leeftijd een apotheek nodig zal hebben.
Het opgeblazen hoofd van Poetin deze week.
En eerder de foto's van hem als onverschrokken, gespierde krachtpatser.
Is dat puur natuur? Of is hij een gedesoriënteerde junk met een atoombom?
Correctie, de Wet van Godwin. Abusievelijk gebruikt als "don't mention the war" van Fawlty Towers.
Een reactie posten