SATORI

Toen mediteren nog een nieuwtje was in mijn leven maakte ik al snel goede vorderingen. Regelmatig kwam het voor dat ik het gevoel had weer een stap verder te zijn gekomen in de richting van een onthechte, bewuste levenshouding. Het enthousiasme daarover sterkte me om de rimram eromheen te verdragen. Want ik ben geen religieus mens. Ik beschouw mediteren als een heilzame techniek die de geest in goede vorm houdt zoals wandelen of sporten dat met het lichaam doet. Het gedweep, de mystieke wartaal en de lifestyle die ermee samenhangen probeer ik oordeelloos te aanvaarden, om in het New Age jargon te blijven. Met andere woorden, ze doen maar - ik neem ervan mee wat me uitkomt en grinnik om de rest. 

De laatste jaren gaat het trager. Vorderingen zijn er niet meer, geloof ik. En het slinkende enthousiasme maakt me gevoeliger voor de onzin die je er gratis bij krijgt. Soms vraag ik me af of ik mijn tijd niet verdoe als ik weer eens op mijn kussentje - of (steeds vaker) op een stoel - bewust zit te ademen. Wat maakt dat ik toch doorzet is, naast de gewoonte, de overtuiging dat ik misschien nooit een zenmeester zal worden, maar dat mijn dagelijkse aandachtsoefeningen wél de rem zetten op negatieve stemmingen. Ik ben evenwichtiger dan vroeger. Paniek lijkt uit mijn leven gebannen en ik verdraag alles (dips, dompers en tegenslag) maar zo'n beetje in de wetenschap dat het morgen misschien weer heel anders is. Dat is winst, natuurlijk. Maar ik zou toch wel weer eens een glimpje satori willen opvangen. Al was het maar voor de motivatie.

Dit alles overdacht ik gisterenmorgen toen ik in het buurthuis de eerste zazensessie in ging. Ik had braaf de Geloften van de Bodhisattva mee gereciteerd hoewel het simultaan hardop lezen me te veel aan de kerk doet denken. Het belletje en het kaarsje trouwens ook, maar daar heb ik geen moeite mee: die helpen je concentratie op weg. 
Buiten waaide het en was het lawaaierig, hierbinnen was het lekker rustig en stil. Ik besefte dat ik al mediterend over mijn verhouding tot het mediteren aan het denken was en liet die gedachten uiteenspatten als de zeepbellen die het zijn, precies zoals het hoort. Terug naar het ademen. Goed luisteren. Gewoon maar zitten. 

De klankschaal zong. We deden tot slot wat rek- en strekoefeningen. Ik groette het klasje, trok mijn schoenen aan en ging naar buiten. Op het bordes bovenaan de trap bleef ik staan. De zon scheen. De lucht was wijd en blauw boven het drukke Roelof Hartplein. Witte wolkjes schoten hoog voorbij. Ik zoog het panorama gulzig in. Indrukken die sterker dan voorheen binnenkwamen, dat was een van de kenmerken van mijn vroegere succesjes geweest. Opgefriste zintuigen.

Thuis dronk ik koffie. Ik at een broodje. Het was warm in de zon en ik voelde me een beetje slaperig. Ik keek op mijn telefoon maar die stond nog uit. Gedachteloos typte ik een code in. Foutmelding. Nog een keer, nu met aandacht. Weer niet goed. Stom, ik was mijn ING-code aan het intoetsen. De derde keer tikte ik de goede combinatie in - dacht ik. Of was het mijn pincode, moest ik de telefoon ontsluiten met een andere reeks cijfers? Vier nullen, of één twee drie vier zoals op mijn Mac? Opeens wist ik het niet meer. Op het zwarte schermpje verscheen een ernstige melding. Er was driemaal een fout gemaakt. Ik moest nu de PUK-code invoeren. 
'Wat is in godsnaam een PUK-code?' zei ik hardop, want mijn dochter was ondertussen beneden gekomen. Die kon ik vinden op het stukje plastic waarop mijn simkaart bevestigd had gezeten, zei ze. Had ik dat nog? Nee natuurlijk. Waar had ik een abonnement, met andere woorden, aan welk bedrijf betaalde ik maandelijks mijn telefoonkosten? KPN, meende ik. Mijn dochter zou dan wel even voor me naar de site van de KPN gaan. Ze pulkte mijn simkaart met een speld uit mijn telefoon, want dat ding had een nummer en dat had ze nodig. Een aantal ingevoerde gegevens later kwam er de verlossende melding, dat er een sms gestuurd was met daarin de PUK-code. Naar mijn telefoon. Die zwart was, die geblokkeerd was. 

Ik bleef vreemd kalm bij deze kortsluiting van de logica terwijl ik vroeger in woede zou zijn uitgebarsten over zoiets. Sterker nog, ik voelde een soort opluchting en had even een heerlijk visioen van een leven zonder telefoon. Dit was het dan, ik doe niet meer mee met die digitale hocus pocus. Terug naar mijn ouwe gebutste telefoontje zonder internet.
Satori.
Maar terwijl ik me overgaf aan dit soort verleidelijke drogbeelden was mijn dochter alweer verdergegaan. Ze had een formulier gedownload en ingevuld en nu zag ik haar een pen pakken. Ze noteerde een nummer. Hier is je PUK, zei ze. Ik toetste het nummer in en was weer verbonden met de wijde wereld.
Ik checkte mijn mail, Facebook, Instagram en WhatsApp, en vervolgens het weer, het nieuws en de stand van zaken op Wordfeud, en bedacht schuldbewust dat het ook niet eerlijk zou zijn geweest. Stoppen met telefonie uit vrije wil is vreselijk zen, maar stoppen omdat de moderne wereld te snel en te complex voor je wordt is gewoon sneu.