HIEPERDEPIEP!

Het is feest! Een Beroemd Blog verjaart! Laat kurken knallen, snijd de taart aan, hang slingers en ballonnen op! Omdat niemand anders het doet, zing ik mezelf maar hulde toe, net als de hoofdpersoon van het verhaal De zilveren tenor, u allen welbekend. 

Vandaag precies tien jaar geleden plaatste ik mijn eerste blogje onder de naam Rookzanger. Roken en zingen? heette het. Mijn vriend Robert Eksteen alias De dwarse man was me kortelings voorgegaan in het medium en vond dat bloggen 'net iets voor mij' was. Hij kreeg gelijk. Tien jaar later telt dit blog 976 bijdragen. Sommige bestaan uit een enkel gedichtje of een losse notitie, maar verreweg de meeste zijn column-achtige stukjes proza van minstens 500 en maximaal 1000 woorden. De teller van het voor u onzichtbare dashboard staat op moment van schrijven op 332.059 hits.

Ooit waren die 'kijkcijfers' belangrijk, en ik plaatste die teller prominent in het zicht. Ik was trots op de eerste 100.000. Tot er een robotaanval kwam. Ik had een stukje genoemd naar een Algerijnse drinkebroer met wie ik in de Jellinek had gezeten. Waarschijnlijk was het de islamitisch klinkende naam die zorgde voor een felle regen van Amerikaanse hits, honderden per dag. Daarna werd ik een tijdje in de gaten gehouden, als je het zo wilt noemen: regelmatig kwam de meteorietenzwerm geselend mijn kant op. Dat waren loze cijfers, oneerlijk verworven. En daarmee was de lol eraf, de trots op de teller verleden tijd; ik verwijderde het klokje van de startpagina. Tegenwoordig kijk ik er wel weer eens op. Het aantal hits schommelt rond de 2000 per maand. Hoeveel daarvan staan voor echte leesbeurten weet ik natuurlijk niet.

Rookzanger was belangrijk voor me, en is dat nog steeds. Het was een uitlaatklep voor alles wat me bezighield en het gaf structuur aan mijn dagen in die eerste stille jaren nadat ik in een kliniek in het Zuiden des lands 'in retraite' was geweest: dinsdag en vrijdag had ik een taak in de wereld te volbrengen. Nog in pyjama, onderbroek of kamerjas en gewapend met morgenpijp en espresso begon ik te tikken, om een paar uur, drie koppen koffie en evenveel pijpen later uit een schrijfroesje te ontwaken. Ik zocht een bijpassende illustratie, zond het blogje met kloppend hart de ether in, kopieerde alles naar een Word-bestand, plaatste een link op Facebook. Dan pas ging ik douchen en ontbijten. De rest van de dag was ik in blijde verwachting van reacties. Dat werd algauw net zo verslavend als de wijn die ik had afgezworen.

Het was die verslaving aan aandacht, aan likejes en commentaar, die me regelmatig opbrak. Al die eerzuchtige moeite voor die rottige paar opgestoken duimpjes, en altijd dezelfde vrienden die reageerden - nooit eens kreeg ik een telefoontje van Trouw of Parool, of van een grote uitgever. En wat had het eigenlijk voor zin om over mijn persoonlijke stemmingen en sentimenten te bloggen, wie zat daarop te wachten? Ik piekerde daarover en luchtte mijn hart dan door te bloggen óver het teleurstellende bloggen. Van die 'metablogs' had ik vaak meteen spijt, en de meeste ervan haalden de openbaarheid niet.

De tijd ging voorbij. Katten stierven, er kwamen nieuwe katten. Mijn vader ging dood. Ik werd opa. Ik stopte met roken of begon weer. Drank was niet langer taboe. Ik componeerde muziek, schreef boeken. Ik werd operettedirigent. Mijn jongste dochter was dierenverzorger en werd boekverkoper, mijn oudste dochter verhuisde naar Engeland, kwam weer terug, emigreerde opnieuw. Er gebeurde zoveel, maar toch altijd te weinig. Het is in die jaren wel degelijk een aantal keer gebeurd dat mijn column werd opgepikt en elders werd verspreid. Ik heb weleens voor de radio of in de bieb voorgelezen. Ik heb fijne reacties gehad op sommige stukken. En ook een paar nare en agressieve. Maar aandacht is nooit genoeg voor wie ernaar haakt en taalt, dus soms kondigde ik vertwijfeld aan dat ik overwoog om ermee te stoppen. Het uitblijven van schrik ('Nee, Rookzanger, niet doen! Toe, alsjeblieft, blijf schrijven!') staalde me in dat voornemen -  tot de volgende dinsdag of vrijdag aanbrak. Alleen in de eerste maanden van 2018 heb ik een tijd lang alleen sporadisch geblogd omdat mijn echte werk al mijn aandacht opeiste. Ik vind de regelmaat fijn, heb baat bij de discipline en heb me inmiddels met het feit verzoend dat ik toch vooral voor mezelf schrijf. Over mezelf, vaak (té vaak, zeggen critici), en voor mezelf. Dat is niet erg. 'Iedere zanger moet een spiegel hebben,' zei operazanger John Bröcheler ooit, met vette bariton. Ik ben blij met wat die tien jaar hebben opgeleverd, en ik ben blij met het bescheiden succes dat ik hier en daar heb behaald. Ik blader soms met plezier in mijn stukjes en raadpleeg ze vaak als dagboek. Trots ben ik op de bundeling van de eerste jaargangen in twee boeken, al was dat dan bij een kleine uitgever.

Tegenwoordig kleed ik me netjes aan en douche eerst, voor ik begin te schrijven. Soms poets ik zelfs mijn tanden. Ik heb voor dat schrijven doorgaans minder tijd nodig dan vroeger. Ik draai nogal eens op routine, maar ook dat vind ik niet erg - wat wil je, na tien jaar? Wie mij heeft gevolgd zal op zeker moment, bij de zoveelste variatie op een van mijn geliefde thema's, wel afhaken. Om misschien nog eens af en toe naar mijn pagina terug te keren. Als naar een vertrouwd baken. En zo is het goed. Lezers, dank voor al jullie aandacht en blijken van waardering - ik ben er voor u, en blijf, al dan niet voorheen:

Uw Rookzanger