Wat de bamistijd is zullen alleen mijn Vlaamse lezers weten. Misschien, dacht ik achteraf, had ik er een voetnoot aan moeten wijden: 'tijd rond de feestdag van Sint Bavo op 1 oktober.'
Zo dacht ik wel meer achteraf. Nooit heb ik een werk moeilijker kunnen loslaten. En toen ik het boekje uiteindelijk voltooid verklaarde en een proefdruk bestelde had ik alle symptomen van een klassieke overspanning. Daarin speelden natuurlijk ook andere factoren een rol, maar het tegen een zelfopgelegde deadline aan hijgen was de voornaamste. Het moest af, ik moest de feestdagen ingaan zonder die ballast. Mijn vader moest bijgezet zijn in dit taalkundige minimausoleum, anders zou ik niet van mijn vrije tijd kunnen genieten.
Kerstmis kwam, en kerstmis was fijn, maar in de diepe mistige put tussen kerst en Oud en Nieuw joeg mijn hart onverminderd, een ziek paardje in galop, en hapte ik naar adem.
Pas in het weekend van de jaarwisseling kwam alles tot bedaren. Mijn vriendin, mijn oudste broer en ik hadden ons teruggetrokken in een huisje op de Veluwe. We wandelden door de bossen, waar nevelgordijnen tussen de kale takken waren gespannen. Ik meende raven te horen. Bij het trappist kregen mijn broer en ik een lang gesprek over mijn vader. Het begon zoals je verwacht van twee mannen die net vaderloos zijn geworden, als een respectvol, triest en ernstig gesprek, maar al gauw kwamen de oude familiaire pijnpunten weer boven en waren we genoeglijk en vertrouwd aan het klagen en zeuren. En dat deed goed! Alles was weer bijna zoals het ooit was en zoals het moest zijn.
'Ik moet dat nawoord beslist herschrijven,' zei ik lachend. 'Het is véél te positief!'
Maar dat heb ik natuurlijk niet gedaan.
Het boekje De ketter en De zilveren tenor is vanaf nu te bestellen, onder meer HIER.
Een hommage aan een kleine, maar meer dan levensgrote man.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten