1. Het restaurant van de dikke mannen
Aan het eind van een warme dag sloeg het weer plotseling om. Grijze wolken kwamen aanzetten over de bergen en een koude wind stak op. We gingen huiverend een verlicht poortje onderdoor en vluchtten de Cantinho de Sao Pedro in; trappetje op, iets boven straatniveau was de eetzaal. Het was halfacht, we waren de eerste gasten.
Een grote dikke man in een ruitjesoverhemd naderde schommelend onze tafel. Hij had diepliggende ogen, een lage haarinplant waaruit zwart borstelhaar ontsproot, doorlopende wenkbrauwen en een oorring. Een echte boeventronie, maar zodra hij begon te praten ontdekte je een vriendelijk gastheer achter de dreigende buitenkant.
Ik wilde in Portugal tenminste een keer bacalhau eten, dat de Portugezen naar verluidt op meer dan duizend manieren bereiden. Mijn vriendin werd aangetrokken door de varkenspoot met kastanjes - maar was dat niet erg veel? De robuuste patron wees iets ter grootte van een mannendij aan en zag onze aarzeling. 'Eet ieder de helft,' zei hij, 'dan geef ik de bacalhau als voorgerecht.' Hij knikte naar de liter witte wijn die zojuist gebracht was, samen met olijven, kaas en brood. 'Jullie hebben genoeg te drinken. Dan lukt het wel.'
Even later bracht de gerant, een pafferige, droevig glimlachende man met platvoeten die op Frans van Dusschoten leek, twee borden die ieder een enorme homp stokvis 'op de wijze van Sintra' bevatten. Op wat ei-kruim en peterselie na was er niet echt sprake van een interessante bereiding, zodat ik blij was dat ik, dankzij de suggestie van de dikke man, straks ook nog varkenspoot met gestoofde kastanjes mocht proeven. Die kwam, met de tweede portie gefrituurde aardappelschijfjes, in een dampende zilveren schaal die ook voor twee personen nog ruim bemeten leek. Toen we onze borden zo leeg mogelijk hadden gegeten liet de baas ons kennismaken met ginja, een lokale zure-kersenlikeur op basis van aguardente, hier gul in een wijnglas geserveerd. Inmiddels was de eetzaal vol gestroomd met hongerige toeristen. Een geroezemoes van Romaanse talen klonk op. Het werd die avond erg gezellig in de Cantinho de Sao Pedro.
Een grote dikke man in een ruitjesoverhemd naderde schommelend onze tafel. Hij had diepliggende ogen, een lage haarinplant waaruit zwart borstelhaar ontsproot, doorlopende wenkbrauwen en een oorring. Een echte boeventronie, maar zodra hij begon te praten ontdekte je een vriendelijk gastheer achter de dreigende buitenkant.
Ik wilde in Portugal tenminste een keer bacalhau eten, dat de Portugezen naar verluidt op meer dan duizend manieren bereiden. Mijn vriendin werd aangetrokken door de varkenspoot met kastanjes - maar was dat niet erg veel? De robuuste patron wees iets ter grootte van een mannendij aan en zag onze aarzeling. 'Eet ieder de helft,' zei hij, 'dan geef ik de bacalhau als voorgerecht.' Hij knikte naar de liter witte wijn die zojuist gebracht was, samen met olijven, kaas en brood. 'Jullie hebben genoeg te drinken. Dan lukt het wel.'
Even later bracht de gerant, een pafferige, droevig glimlachende man met platvoeten die op Frans van Dusschoten leek, twee borden die ieder een enorme homp stokvis 'op de wijze van Sintra' bevatten. Op wat ei-kruim en peterselie na was er niet echt sprake van een interessante bereiding, zodat ik blij was dat ik, dankzij de suggestie van de dikke man, straks ook nog varkenspoot met gestoofde kastanjes mocht proeven. Die kwam, met de tweede portie gefrituurde aardappelschijfjes, in een dampende zilveren schaal die ook voor twee personen nog ruim bemeten leek. Toen we onze borden zo leeg mogelijk hadden gegeten liet de baas ons kennismaken met ginja, een lokale zure-kersenlikeur op basis van aguardente, hier gul in een wijnglas geserveerd. Inmiddels was de eetzaal vol gestroomd met hongerige toeristen. Een geroezemoes van Romaanse talen klonk op. Het werd die avond erg gezellig in de Cantinho de Sao Pedro.
