De dag begon al slecht. Ik sliep te lang. Normaal word ik tussen acht en half negen wakker, ook zonder wekker, nu was de tien al in de klok.
In het café W. lag Trouw niet op de leestafel. Gelukkig hoefde ik me niet te verlagen tot de Metro maar kon ik een Volkskrant lezen. Er lagen er zelfs twee. Hoewel mijn opa er als personeelschef nauw bij betrokken was houd ik niet van die krant, maar nu stond er een fijn lang stuk in over de Beatles, die 50 jaar geleden hun eerste LP uitbrachten, Please Please Me. Die titel moet door Paul McCartney zijn bedacht, die het pleasen zowat uitgevonden heeft.
Toen ik het stuk bijna uit had kwam de serveerster op me af, met een brede, te brede lach. Of ik nog iets wilde drinken. Vroeger zou ik meteen ‘ja’ hebben gezegd, maar ik heb ondertussen wel iets geleerd. Sociaal wenselijk gedrag dat niet rijmt met wat er binnenin je speelt is schadelijk op den duur.
Ik probeerde verstoord op te kijken. Habitués hebben zekere rechten. Ze krijgen zonder te vragen hun vaste bestelling en mogen er desnoods een hele morgen over doen. Maar dit meisje was nieuw, ze moest de plaatselijke gewoonten nog leren, de clientèle nog leren kennen. Begrip, dus! Ik probeerde mijn verstoorde blik om te zetten in een vastbesloten maar welwillende ontkenning.
Beide mislukten, zowel de kregele oogopslag als de vriendelijke maar kordate afwijzing. Ik schudde licht met mijn hoofd en mompelde schor: ‘Nee dank u.’ Door haar vraag voelde ik me op slag een arme sloeber, dat ik hier maar op één kopje koffie zat, al zijn het er op jaarbasis dan ook heel wat. Ik deed nog wel een poging om kalm en waardig mijn stuk over de Beatles uit te lezen, maar al voor de laatste alinea haalde ik mijn portemonnee tevoorschijn, die ik goed in het zicht naast mijn pijp op tafel legde.
Please please me. Yeah.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten