MAISKY

Na afloop van de koorrepetitie kwam het gesprek op Leonard Cohen. De oude brombeer zat al jaren rustig in een Zenklooster toen hij door malversatie van zijn manager gedwongen werd weer op te gaan treden. Hij schijnt er lol in te hebben en het goed te doen. Ik dacht met welwillendheid aan de Canadese bard. Ooit was hij om vergelijkbare redenen met zingen begonnen: zijn dichtbundels brachten geen brood op de plank. Er vielen aarzelend wat sneeuwvlokken. In de auto schoten me de verzen te binnen van een oude Chinese dichter, die na de geboorte van een nakomertje berustend schreef: ‘Ik wilde wel in de bergen gaan wonen, maar dat wordt dus weer zeven jaren later.’

Thuis keek ik nog wat televisie. Ik vind omroep MAX wel sympathiek en hun uitgangspunt slim: mensen van mijn leeftijd willen niet altijd alleen maar kijken naar jongelui met Amerikaanse tanden en een moderne tongval. Wij willen ook gewoon Monique van der Ven en Pleuni Touw zien, ook al hebben ze wat rimpels. Maar hun nieuwe dramaserie, over een huisarts op Vlieland, kon me niet zo boeien. Ik zapte weg en kwam terecht bij de klassieke muziekzender Brava. Daar speelde de cellovirtuoos Mischa Maisky, qua leeftijd ruim tot de doelgroep van MAX behorend. Maar wat een jeugdige viriele kracht had zijn spel! De noten schroeiden en branden, ze zongen hartstochtelijk. Elke vezel van zijn tanige lichaam leek mee te doen om elke toon precies op dat ene dramatisch juiste moment aan de cellohals te ontwringen. Zijn woeste zigeunerhaar, grijs als het mijne, zwierde heen en weer. Zweet liep van zijn gezicht, waarin de ogen gloeiden als kooltjes boven de haviksneus. Zweet droop op zijn dure instrument, en vormde daar kleine riviertjes die zich grillig vertakten alvorens te verdampen op het warme hout. Wat een passie, dacht ik jaloers terwijl ik een teug van mijn mandarijnensap nam. Wat deze tovenaar daar speelde wist ik niet, hoewel ik de celloliteratuur vrij goed ken, en omdat Brava niet aan ondertitels doet moest ik het na afloop googelen. Grieg bleek het te zijn. Maar Maisky gaf de Noorse minor composer zoveel gewicht en gezag mee dat het meer op een dronken Brahms leek, of een Beethoven on acid.
In mij roerde zich voor de zoveelste keer de twijfel. Maar, bedacht ik: wat je natuurlijk niet weet is hoe Mischa Maisky zich na afloop van zo’n concert voelt, in zijn hotelkamer. Misschien houdt hij zich wel met champagne op de been en verlangt hij hevig naar een klooster op een berg.