ROBOT

Hoewel de klok anders beweert ben ik onuitgeslapen. Buiten huiveren magere blaadjes in een ongetwijfeld kille wind. Het is elf-elf-elf vandaag, een soort mystieke datum, het hart van de herfst. Sint Maarten maakt zijn entree, de bescheiden neef van Sinterklaas, door een stoet van kinderen met lampionnen gevolgd, Prins Carnaval wordt vandaag gekozen. Elf-elf-elf, het drievoudig gekkengetal. Voor mij de langverbeide datum van een andere intocht: mijn dochter komt vanavond terug uit Spanje, na een tienweekse stage. Een mooier cadeau kon Sinterklaas niet brengen. Mijn haar piekt alle kanten op. Ik krab me op mijn hoofd. Ik drink koffie, rook sigaret na sigaret en staar naar het scherm. Ik moet op stoom komen, ik draai eromheen. Ik had verschillende onderwerpen in mijn hoofd, maar kan niet kiezen. De grammaticale constructie die 'tantebetje' wordt genoemd, daar had ik het over willen hebben. Van Harry Mulisch noteerde ik deze zin, commentaar overbodig denk ik: ‘De zaakwaarnemer, die verschrikt weer binnenkwam, wierp hij een chinese vaas uit de Ming-periode naar het hoofd, strekte wijd zijn armen uit en brulde voort, als een gek.’ Ook had ik een vlammend vertoog willen schrijven, een soort hedendaags j’accuse, tegen de zingende kleuter Spinvis, wiens derde album aanleiding geeft tot krantenkoppen als: ‘Een nieuw meesterwerk’, maar dat onderwerp is nog niet rijp en behoeft nog grondige studie. Hoe negatiever de kritiek, des te steviger moet ze onderbouwd worden, vind ik. En dan was er nog het dramatische verhaal dat ik deze week hoorde van een lotgenoot uit de kliniek, die ik ontmoette bij de Albert Heijn. Bij de Coffee Company en later op een bankje in de zon deed hij me verslag van zijn huiveringwekkende ervaringen van het afgelopen jaar: u houdt het te goed. In de grond is het medium waarmee ik deze stukjes publiceer zelf schuldig aan mijn besluiteloosheid. Naast dit stukje ziet u een teller. Die houdt het aantal hits bij. Met bescheiden trots volg ik die getallen. Maar deze week stegen ze exponentieel, zoals een vriend me in een complimenterend mailtje liet weten. Op het dashboard van mijn blog zocht ik de oorsprong van deze plotselinge lezersaanwas. Rookzanger bleek bijna duizend keer bezocht te zijn door drie Amerikaanse internetbronnen. Random hits? Nee, een robot aan het werk, legde een andere vriend, die weet heeft van zulke zaken, me uit. Onbeduidend, zult u schouderophalend zeggen, maar mij verging op de een of andere manier de lust tot schrijven. Mijn verstandige ik begrijpt dat dilemma niet. Hij zegt: ‘Maar beste jongen, je hoeft toch niet? Niemand die je dwingt, je hebt geen deadline. Geen baas die je achter je broek zit.’ En inderdaad, er is natuurlijk geen dwingende reden waarom ik iets zou moeten schrijven. Maar in mijn wereld van huiskamerfilosoof staat het belang dat je hecht aan iets gelijk aan het belang dat iets hééft, net zoals de zin van het leven de zin in het leven is. En ik heb mij aangewend om twee keer in de week, op dinsdag en op vrijdag, iets te schrijven. Als mijn agenda niet met andere zaken gevuld is heb ik zo tenminste iets van een structuur, en structuur is belangrijk als je geen nine to fiver bent, neemt u dat van mij aan. Zo. Daar mag die Amerikaanse robot even op kauwen.