Maar de sneeuw kwam. Eerst nog met gewichtsloze vlokjes die eruitzagen als stuivend waspoeder, maar algauw met flinke vlokken die loodrecht omlaag vielen en zowaar nog min of meer bleven liggen ook. Ik ging naar buiten. Het was al donker aan het worden. Kinderen schraapten de sneeuw van de auto's en gooiden joelend met sneeuwballen. Sommige dingen veranderen nooit. Het mooist was het aan de Hobbemakade. Door de koude van het nabije water was de stoep er helemaal wit. Ik keek naar de geveltjes van de Pijp en moest zoals altijd in dergelijke omstandigheden aan Breitner denken. Besneeuwde stadsgezichten zie je nu eenmaal vaker op canvas dan in het echt.
Sommige mensen krijgen een beetje hoofdpijn als er sneeuw in de lucht zit, of kriebelende tenen. Die koude, sneeuwzwangere atmosfeer doet blijkbaar iets met je. Mij maakt hij opgetogen. Mijn bewustzijn is scherper dan anders. Mijn oren registreren het kleinste geluid, mijn arendsogen zien alles.
Maar zaterdag wist ik niet wat ik met die opgetogenheid moest doen. Ik had gedacht dat ik er de inspiratie voor een verhaal uit zou kunnen halen. Maar ik zat achter de computer te zwoegen op mijn hortende zinnen en kon me niet concentreren. Waar waren pijp en tabak nu ik ze nodig had? Van al die opwinding kreeg ik een kater die eigenlijk de avond zelf al begon. Dit was het. Winter. Sneeuw. Nu moest ik gelukkig zijn. Nu.
Er rustte een te grote druk op het voorspelde winterweer en ik had er te veel van verwacht. Niet zo gek, want in deze maand die eigenlijk één lange Blauwe Maandag is, klamp je je vast aan dit soort feestelijkheden. We hebben al zo weinig, geen kopje koffie aan een leestafel kan er nog af.
De dagen na de sneeuw was ik somber. Somberder dan ik ervoor geweest was. Waren er dan geen lichtpuntjes meer te verwachten? Toch wel!
Ik was op weg naar het park. Het is belangrijk vast te houden aan je routines, als de wereld niet veel vrolijks te bieden heeft. Daar kwam mijn buurman naar buiten. 'Heb je het nieuws al gehoord?' vroeg hij. 'Nee,' zei ik, meteen wetend waar het over ging, maar hem het pleziertje gunnend van de verrassing.
'Er is bericht van de Gemeente. De kapvergunning is ingetrokken.'
De hoorzitting waarin ik als getuige was opgetreden was inmiddels al zo lang geleden, dat ik dacht dat de betwiste boom in onze binnentuinen, door de ernstigere problemen waarmee we allen kampen, glad vergeten was. Maar nee. De rechter had haar tijd genomen, maar nu toch beslist ten gunste van ons, bomenminnaars, en ten nadele van de potentiële hakkers en zagers, die een zo grote en mooie boom maar lastig vinden in te passen in hun geordende bestaan.
'Dat is goed nieuws,' zei ik tegen de buurman. 'Ja hè?' zei hij glunderend. Verder was er niet zoveel over te zeggen, dus we bleven elkaar maar zo'n beetje glunderend aankijken. Maar toen ik verder liep naar het park, achternageroepen door mijn buurman: 'Fijne dag verder!', was het met lichtere pas.
1 opmerking:
Mooi dat de kapvergunning is ingetrokken!
Je kunt jezelf afvragen binnen welke juridische kaders de gemeente die vergunning in eerste instantie heeft afgegeven, want een rechter moet zich ook gewoon aan de wet houden en mag niet oordelen op basis van emoties of persoonlijke overwegingen.
Gevoelsmatig heb ik steeds het gevoel gehad dat er iets in het verhaal niet klopte. Het is in de praktijk namelijk tamelijk moeilijk om een kapvergunning te krijgen voor een boom die geen gevaar oplevert en redelijk gezond is. Praktische problemen met zo'n boom zijn bijna altijd op te lossen door snoeien.
Hoe dan ook: fijn dat ie blijft staan.
Een reactie posten