SCHRIJVERSBLOK

Ik verliet mijn werkplek zonder ook maar iets voor elkaar te hebben gekregen. Zondagavond hadden ze met paarden door mijn straat gegaloppeerd om relschoppers op te jagen. Die dat alleen maar fijn vonden natuurlijk, want precies dat willen de relschoppers: reuring, opwinding en adrenaline. Alsof het allemaal nog niet somber genoeg was in de wereld moest er ook nog oproer bij.
Ik had onrustig gedroomd en slecht geslapen en achter mijn bureau al snel ontdekt dat er een niet mis te verstaan schrijversblok tussen mij en de beoogde teksten stond. Wetend dat zo'n letargisch gevoel van zinloosheid deels fysisch is besloot ik de dagelijkse routine om te draaien en eerst te gaan wandelen voor ik mijn typ- en stelvaardigheid een tweede kans gaf. Meestal begint er na ruim een half uur flink doorstappen iets te veranderen in mijn hoofd. Iets dat mijn stemming verbetert en stagnerende woorden weer vloeibaar maakt. Ik kan u desgewenst de plaats in het traject aanwijzen waar die verandering plaatsvindt. Na de hondenweide, tussen het ooievaarsnest en de vis van Picasso in. Een heel gewoon stukje van een heel gewone wandeling door het park, maar in zekere zin magisch, door die wonderbaarlijke stemmingsverbetering. Nu vielen me, rond dat punt, de vogelgeluiden op. Die waren anders dan de afgelopen dagen. Scheller, vitaler. Ook het licht was anders. Het is nog lang geen lente, maar het voorjaar komt al een klein beetje meer in het zicht.
Een gedrongen vrouw met een wat groezelig gezicht en hetzelfde mopsneusje als haar hondje groette me, met het stemgeluid van een zware rookster: 'Dag meneer.' Ik groette beleefd terug. De vrouw zei raspend: 'Wat een mooie baard heeft u!' Ik was nog niet genoeg bijgekomen om daar een snedige opmerking over te maken, maar wel weer mens genoeg voor een sonoor: 'Ik dank u wel.'
Even verderop bedacht ik dat ik niet alleen een mooie baard had, maar dat ik gisteravond ook zomaar had ontdekt, dat NPO 2 extra gratis en voor niets op mijn televisie te zien is, terwijl ik altijd gemeend had, dat ik die cultuurzender alleen op internet kon bekijken. Ik wilde de tv al verveeld uitdoen na het treurigstemmende achtuurjournaal, zapte gedachteloos door en belandde in een prachtig concert uit 2017 van Jordi Savall met zijn ensemble Hespèrion XXI en een keur aan virtuoze musici uit de voornaamste culturen rond de Middellandse Zee. Jerusalem, heette het en het was een oproep tot vrede en verdraagzaamheid in diverse talen en stijlen. Net als vroeger, toen ik nog BRAVA op de kabel had, bleef ik langer dan bedoeld voor het scherm zitten. Ik hoef voortaan niet nóg vroeger naar bed. Er is tv-toekomst na het beëindigen van De Slimste Mens.