Baantjes trekken

Soms is het goed als de buitenwereld iets van je wil, schreef mijn vriendin.
Ik wist dat ze gelijk had. Maar de buitenwereld wilde wel veel, en dat uitgerekend in de tijd van het jaar - de donkere periode voor kerstmis - dat ik de buitenwereld het liefst maar zijn eigen gang laat gaan, en me zo veel mogelijk in mijn schelp terugtrek, met zijn wanden van romanpapier.
Het was na het eten en lamplicht maakte de stilte nog nadrukkelijker. De wereld achter de gordijnen, overdag nog zo lawaaierig en druk, leek verdwenen. Ik had de illusie dat er niemand meer was, daar, en dat ik er helemaal niets te zoeken had. Toch moest ik eruit. Repetitie. Ik zuchtte ostentatief terwijl ik mijn schoenen dicht veterde en beklaagde mijn lot, dat me dwingt 's avonds te moeten werken, terwijl de vorderende jaren een ochtendmens van me hebben gemaakt. In de auto rookte ik een pijp en overzag de komende tijd, overwoog hoeveel dagen het nog was tot kerstmis, tot de schelp zich zou sluiten.
De eerste zanger arriveerde vlak na mij bij de repetitieruimte. Rechtstreeks uit Den Haag, niet gegeten nog, broodje bij zich. Die zat nog helemaal in de 'flow', die hoefde niet opnieuw te wennen aan de buitenwereld. We maakten kennis, ik ontdeed de piano van zijn hoes, zette me erachter, sloeg de partituur open, en daar ging het. Het moment van bezwaard wachten aan de rand van het zwembad was voorbij, ik trok al gauw lekker mijn baantjes in het warme water.


De volgende morgen zit ik in ochtendjas achter mijn computer. De dag is nog maar net begonnen. Een schijnwerper licht de graafwerkzaamheden bij aan de overkant, waar een terrein bouwrijp wordt gemaakt. Er wordt modder opgehapt en heen en weer geschoven. Koffie verjaagt de rondspokende resten van mijn dromen. Ik kijk op facebook en zie dat er twee reacties zijn op mijn reactie. Een vrij onschuldige zin was dat geweest, beetje filosofisch, misschien iets te vet geformuleerd, met een paar archaïsmen, zoals ik dat graag doe, als ik niet op mijn woorden hoef te letten. Iemand uit New York zegt dat ik full of it ben. Shit, vermoed ik dat hij bedoelt. En een Vlaamse vriend zet daar een dermate intellectuele abstrahering tegenover, dat ik drie keer moet lezen wat hij schrijft, eer ik er de essentie van begrijp. De New Yorker moet maar eens naar bed, meent mijn vriend, op wiens pagina ik te gast ben; het is laat daar aan de overkant van de oceaan, en misschien heeft hij er een paar te veel op. In de reactie van mijn Vlaamse vriend duiken 'paradox' en 'postmodernisme' op. Ik schakel van scherm en probeer me te bepalen tot het leven hier en nu. De buitenwereld wil veel, inderdaad, maar wat ze wil is lang niet altijd duidelijk.