Gisteravond zat ik in een Amerikaanse film. U weet wel, zo'n film waarin we de strubbelingen van een artiest op weg naar roem volgen, meeleven met alle geploeter en tegenslagen, en die dan eindigt met het Grote Optreden: het publiek juicht, a star is born, vanuit de zaal klappen alle mensen die een rol hebben gespeeld in het verhaal blij en ontroerd, en vooral trots. De camera zoemt liefdevol even op ze in. Er is een traantje hier en daar. De aftiteling begint.
Het slot van die film was op RTL4, en heette The Voice Of Holland. De rest speelde ik in mijn hoofd af.
Leonie begon tegelijk met mijn zoon aan het eerste jaar van het conservatorium. Ze brak die studie later af om Italiaans te gaan studeren, maar bleef zingen. Met Martijn maakte ze liedjes, nam ze demo's op. Bij ons boven: ik heb ook nog eens een duetje met haar opgenomen, 'vivo per lei': ik moest op mijn tenen staan om de hoge noten te halen. De coverband waarvan Martijn de bassist en Leonie de zangeres was kreeg succes. Terecht, het was een retegoeie band. Familie en vrienden volgden ze trouw, en altijd hadden we een goeie avond. Wat me vooral trof was dat Leonie niet alleen technisch heel goed zong, maar dat ze zo authentiek was in haar zingen - haar stem raakte me diep. Ik was een ouwe rot en dacht dat ik alles wel gehoord had, maar Leonie bezorgde me keer op keer kippenvel en natte ogen. U kunt het gerust aan mijn zoon vragen, als u me niet gelooft. Toen kwam The Voice of Holland. Ik zat in die tijd in de kliniek. Op vrijdagavond verzamelden alle inmates zich met chips en fris voor de reusachtige flatscreen in de lounge. Ik trok me dan terug in mijn kamer, want ik kon het niet aanzien. Niet dat ik het programma slecht vond, integendeel, maar ik was domweg te nerveus. Ik hoorde de uitslagen achteraf en was trots.
Gisteravond, de halve finale, heb ik moed verzameld en wel gekeken. Leonie heeft een behoorlijke make over ondergaan in de loop van dat programma qua uiterlijk, maar waar ik bang voor was is niet gebeurd: haar zingen is nog net zo recht uit het hart, net zo authentiek en razendmuzikaal, - niks gelikts, geen knieval voor de publieksgunst. Dat ze zover gekomen is tussen al die popiejopies, de gereserveerde, intellectuele Leonie, had ik niet verwacht en valt me honderd procent mee: misschien is Nederland, muzikaal gesproken, nog niet verloren.
Volgende week is de finale. Leonie zal er een harde dobber aan hebben, want de drie andere finalisten zijn ook niet mis. Ik zal voor haar duimen, maar kijken zal ik niet. Dat kan ik zonder een borrel niet aan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten