Ik had een mooi melodietje in mijn hoofd, maar wat ik ook probeerde, ik kon geen woorden vinden die erop pasten. Ik beet me erin vast, maar beet mijn tanden erop stuk. Weg met die gitaar, Rookzanger, aan de slag! Ik stak een pijp op die me niet smaakte. Van de maandagse yoga was ik slaperig geworden. Als een zoutzak zat ik achter de mac. Hoe ik me ook focuste op de naderende deadline, ik worstelde me door boek na boek en site na site heen en vond niets dat mijn pen opjoeg - de woorden kwamen onwillig, hortend en stotend. Veel te vaak checkte ik mijn mail. Niets en niemand. Ja toch: een vriend stuurde me een mp3tje. Sometimes I feel so uninspired van Steve Winwood. Was dat het? Gebrek aan inspiratie? Ik geloof niet in inspiratie. Inspiratie is voor amateurs. Een beetje vakman krijgt altijd een goede tekst uit zijn pen, en de minst geïnspireerde blijken achteraf vreemd genoeg vaak de beste. Blijkbaar was ik geen vakman.
De avond viel. Ik ging naar mijn koor. De stad was zwart en hol, niemand op straat. Het regende zelfs niet. Onder de mensen zijn, hard pianospelen en zingen, dat deed mijn hart kloppen en mijn bloed stromen. Thuis greep ik hoopvol naar mijn gitaar, zette me handenwrijvend aan de computer. Maar er kwam nog steeds niks, en de nacht werd vreemd roerloos en stil om me heen. In de suizende stilte las ik in bed een paar bladzijden van een boek dat me niet kon boeien. Ik verlangde naar boormachines en straatrumoer, naar de ochtend.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten