woensdag 23 juni 2010

KEITH

Voor de meeste mensen is Keith de gitarist van de Stones. Voor mij niet. Keith Snell, in het dagelijks leven Kees Snel, was de tweede man van het schrijverscollectief dat als Joyce & Co furore maakte met de Erwin-trilogie. Het eerste deel 'Erwin' verscheen in 1974. Ik verslond het, mijn beste vrienden verslonden het, het veranderde mijn leven, het veranderde het leven van mijn beste vrienden, en daardoor alleen al heeft 'Keith' Snel niet voor niets geleefd. Op de Parnassus heeft hij een stoeltje aan de zijlijn. Een Muze schenkt hem wat in af en toe, als hij haar aandacht al drie keer heeft proberen te trekken.
Wat precies de rol van Keith was in dit geniale schrijversdebuut van de later met AKO-prijs en Gouden Uil gelauwerde auteur Geerten Meijsing bleef altijd onduidelijk. Uit gesprekken met Geerten heb ik begrepen, dat Kees vooral inspireerde, meedacht, aanhoorde, uitdaagde, structureerde en commentaar gaf, en dat Geerten het feitelijke werk deed. Maar, zo begreep ik ook, zonder zijn aandeel was het magnum opus van Meijsing er niet gekomen. De erudiete, pijprokende auteur had zijn zware Vannelle draaiende maatje in die tijd hard nodig. De samenwerking tussen de twee tegenpolen is moeilijk, zo niet onmogelijk en soms hilarisch geweest (lees: 'Werkbrieven', van Joyce & Co), maar was uiteindelijk precies wat de later solo opererende auteur nodig had om door te breken. Niet iedereen kan het alleen.
Dat Kees Snel ook nog een eigen leven had, hoe marginaal en moeilijk dat ook was, dat hij uiteindelijk verloederde, worstelde met psychische problemen en aan zelfverwaarlozing ten gronde ging, is een tragedie die de annalen van het literaire leven wel niet zal halen.
Daarom deze bijdrage.
Keith, u leeft voort in mijn hoofd, voor wat dat waard is!

4 opmerkingen:

Roberto zei

Ik heb op mijn blog ook iets over Kanger geschreven.
Zullen we eens gaan fietsen, professore, en in Haarlem-Noord een groet brengen?

Leo zei

Voor mij was het lezen van Joyce & Co als tiener/twintiger een stap te ver-en ook nu-misschien wel een erfenis van toen-lees ik Geerten Meijsing niet.Wel Doeschka.Maar een mooi blog is dit wel-evenals de andere blogs die ik via DePapierenMan gelezen heb.Ik schrijf zelf een weblog over boeken voor de Openbare Bibliotheek Amsterdam en maak radioprogramma's voor RadioAmsterdamFM.
hartelijke groet,
Leo Willemse

egge Altena zei

en daar zaten wij, mijn broer en ik, dinsdag 29 juni, in Utrechts cafe, nog onwetend, hij kocht die middag 2dehands Michael van Mander voor mij omdat hij 'm eerder van mij afgetroggeld had, moet erbij vermelden dat hij ze: Erwin, en M.v.M decennia geleden kocht...
Erwin koester ik als juweel, kreeg ik als zestienjarige omdat broer nou eenmaal alles weggeeft verkoopt of gooit... Erwin bezit ik nog, werkbrieven las ik als aankomend kunstenaar verlustigd, een werkleven om te benijden... jeetje Keith...

Jan-Paul van Spaendonck zei

Leo, kennen wij elkaar niet? Ik heb wel eens op de OBA voor de radio gezongen.

E (toch niet 'Ernst van')Altena? Ja,zulke streken haalt het leven met je uit. Koester vooral 'Erwin' als een icoon (want dat is het) maar benijd het kunstenaarsleven van de auteurs niet. Met het klimmen der jaren... Ik ben zelf ook midden 50 en 'kunstenaar', voor wat dat waard is, en zo leuk is het allemaal heus niet. Maar ja, 'wat kun je doen?' zou Iris zeggen....