Ik heb gisteren een pijp weggegeven.
Nu zult u zeggen: o ja? En? Wat dan nog?
Maar voor mij was het een doorbraak.
Ik heb pijpen gekregen van vrienden. Geerten heeft me drie pijpen gegeven. Een als cadeau, twee, die waren aangeschaft in een impuls die naderhand verkeerd bleek.
Frank, een andere broeder in de pijpwereld, wel vier. Pijpen die hem niet bevielen, die bij mij in betere handen waren.
Maar ik kon dat niet. Een pijp, eenmaal in mijn bezit, hoort bij mij. Een pijp is een verlengstuk van, of zo je wilt een deel van je persoonlijkheid. Vraag me niet dat uit te leggen, ik kan het niet.
Het enige wat ik weet is dat ik in mijn vorige pijprookperiode, zo rond mijn twintigste, vaak droomde over pijproken. En altijd had het roken van een pijp iets te maken met mijn wezen, mijn identiteit. Het klinkt idioot en dat is het ook, ongetwijfeld, en ik heb het zelf ook nooit begrepen, maar het is niettemin waar. Nog steeds: ik kan minuten lang dubben over de keuze van de pijpen die meegaan als ik het huis verlaat. Gekte? Waarschijnlijk wel. Maar dan toch een gekte die op de een of andere manier iets te maken heeft met de essentie van mijn leven. Ma pipe, c’est moi.
Daarom was het een krankzinnig en tegelijk veelzeggend gebaar, om gisteren een Savinelli ‘Oscar Tiger’, toch zo’n 80, 90 euro, weg te geven.
Mijn collega Vincent en ik zaten in de auto. We hadden een concert gegeven.
Had ik sigaren bij me? Nee, maar steek een pijp van me op. En ach ja, jongen, houd hem maar.
Ik was weer enthousiast voor La Passione, waarin ik zoveel energie en liefde heb gestopt, - god, wat hebben we niet een goeie tijd gehad! Optreden voor het Koninklijk Huis, Concertreizen naar Napels, 7 cd’s, afijn, ga zo maar door... en ik vond Vincent opeens ook weer zo aardig. Alle bedenkingen en problemen van de afgelopen jaren waren opeens verdwenen!
Dus, die pijp is een symbool van een doorstart, laten we het daar maar op houden. Het gat in mijn pijpenrekjes wordt wel weer gevuld, daar ben ik niet bang voor.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten