GEKIEKT

Ik zat op mijn bankje in het park en werd aangesproken door een meisje. Eigenlijk moet ik zeggen jonge vrouw maar vanuit mijn bejaarde optiek is alles onder de dertig à veertig een meisje of een jongen; zelf ben ik dat eigenlijk ook nog, diep vanbinnen. Ze zag er serieus uit, dit meisje of deze jonge vrouw, in haar lange jas en met haar zwarte mutsje op. Ze droeg een camera. Ze vertelde dat ze voor de opleiding die ze volgde (eerste jaar kunstacademie) mensen moest benaderen met het verzoek of ze hen mocht fotograferen. Ze vond dat moeilijk. Maar ze deed het heel goed, vond ik. Als de ene verlegen mens de andere verlegen mens aanspreekt gebeurt er eigenlijk iets bijzonders. We nemen in stilte wraak op de brutale meerderheid en laten zien dat wij het ook best kunnen, dat directe.  

Ik trok een markante kop en zij knipte. Ze vroeg voorzichtig of ik een andere kant op kon kijken. Geen probleem. Knip knip. Mijn geduld werd niet op de proef gesteld - ze was handig en mijn tronie, face en profil, was snel vereeuwigd. Ze vroeg of ik de foto's wilde zien. 

Op het display van haar Nikon zag ik iets wat ik nog nooit gezien had. Mijzelf op dat bankje tegenover de ooievaars. Ik zit daar altijd alleen, en aan selfies doe ik niet, behalve als ik gedronken heb en via WhatsApp met mijn broer wil proosten.
Wilde ik ze hebben? Graag, zei ik. Ik gaf haar mijn mailadres. 

Ik wandelde verder. Op de terugweg zag ik haar een man aanspreken die zijn hond uitliet. Ik hoopte voor haar dat hij ja zou zeggen. Toen ik haar haar camera zag richten liep ik tevreden het park uit.

Iets dergelijks was me al eerder overkomen. Blijkbaar lok ik het uit met mijn nadrukkelijke zwijgen op parkbankjes. Lees het maar na. Maar anders dan die keer twee en een half jaar geleden, tijdens Corona, had ik nu geen spijt van mijn toeschietelijkheid. Ik begon het steeds leuker te vinden dat deze dagelijkse sessie in het park op een plaatje stond en opende ongeduldig mijn mail. 

Toen er na een paar dagen nog niets binnen was (had ik misschien toch niet zorgvuldig genoeg gecheckt of mijn mailadres goed was gespeld?) zette ik het van me af. Ook Zenmeesters op parkbankjes hebben hun vlagen van ijdelheid - heel goed dat zo'n moment van zwakte bestraft wordt, daar zou ik van leren. Bovendien kon ik altijd nog mijn dochter of vriendin mee naar het park lokken voor een photoshoot. 

De foto's kwamen en ik was verrast. Was ik dat, die man met die woeste baard en dat gedeukte hoedje? Het toeval wilde dat ik juist de dag erna de tondeuse door mijn baard had gehaald. Mijn dochter vond dat ik alles weer moest laten groeien. En dat ik hier mijn profielfoto van moest maken. Opdracht geslaagd, Rozan.

Foto's: Rozan Hillebrandt