De loodgieter kwam mijn keuken en badkamer inspecteren in verband met een lekkage bij de kersverse onderbuurman. Het nieuwe plafond vertoonde alweer vochtplekken. Niet zo leuk als je net een huis hebt gekocht. Keurig op tijd klopte hij aan. Ik kreeg een stevige hand. Voor alles wat hij deed vroeg hij mijn toestemming ('Mag ik de kraan even openzetten?'), met een net zo stevige, zwaar doorrookte stem en een ouderwets soort Amsterdamse jovialiteit. Ook zijn accent was ouderwets Amsterdams, zoals je het niet vaak meer hoort. Mooi plat. Hoe het met de lekkage in de keuken zat had mijn jofele Mokumse loodgieter algauw door. Dat lossen we wel op, stelde hij vast. 'De leiding beneden moet zó...,' (hij legde zijn handen dakpansgewijs op elkaar en maakte een kantelende beweging naar rechts), '... maar hij gaat naar se reet.' 'Pardon?' vroeg ik, niet begrijpend. De handen gingen weer op elkaar en kantelden de andere kant op. 'Hij gaat naar z'n reet - naar achteren. En daar blijft het water hangen, met alle troep erin.' Ik begreep het.
De jonge parodontoloog (hij leek me nog geen dertig maar hij had zes jaar als tandarts gewerkt, dus iets ouder moest hij wel zijn) peilde in een razend tempo mijn pockets, de assistente kon hem nauwelijks bijhouden en vroeg een paar keer om een herhaling. Hij nam wat foto's om het 'ervóór en erna' aanschouwelijk te kunnen maken en één röntgenfoto van een twijfelachtig element. Daarna nodigde hij me uit om aan zijn bureautje te komen zitten. Op het scherm kon ik zien wat er in mijn mond had plaatsgevonden, in schema's van genummerde kleurige blokjes. Kort en goed: de toestand was enorm verbeterd sinds de behandeling van afgelopen zomer. De meeste pockets waren keurig ondiep, het tandvlees was lichtroze en gezond. Het bloeden was van bijna 100 naar slechts een paar procent teruggebracht. Hij complimenteerde me met mijn poetsgedrag en mijn verandering in levensstijl: niet roken was belangrijk, heel goed dat ik erin was geslaagd dat nu al vijf maanden vol te houden.
Er waren nog wel een paar probleempjes. Een niet goed uitgevoerde wortelkanaalbehandeling, wat cariës, een kroon linksachter met ouderwets diepe pockets. Daarop zou hij chirurgie kunnen loslaten, maar eerst moest ik met de tandarts overleggen of die kies nog wel gered kon worden. Een alternatief was een aaneengesloten rij van tanden en hoekkiezen te behouden, boven en onder, en daar alles op in te zetten, en die zwakke achterste kiezen maar op te geven. Boven de vijfenvijftig, zei hij, was dat een gewone strategie. Maar nogmaals, over het algemeen: goed gedaan! Eerste stap is succesvol gezet. Opgelucht ging ik de motregen weer in. Ik was bang geweest voor de dreigende flapoperatie, maar zover zou het niet hoeven komen.
Nadat de loodgieter het water lang had laten stromen om er zeker van te zijn dat zijn diagnose over de lekkage onder de keukenafvoer de juiste was, vroeg hij met een wellevende buiging en toegevouwen handen of hij de badcel mocht betreden. Hij wrikte het afvoerputje los, was een tijd aan het prutsen en verzocht nederig of hij de douche mocht aanzetten. Toen ging hij beneden kijken naar het resultaat. Discrete klop op de deur. Daar was hij weer. Ja, dat putje was lek. Niet dat er sprake was van een échte lekkage beneden, maar het plafond zweette. Ik kon wel douchen, zo erg was het ook weer niet, maar er moest een nieuwe vloer komen. Nee, ik hoefde niet bang te zijn, terrazzo gebruikten ze nog steeds. Ik kreeg een joviale klap op de schouder. 'Heb je lekker een nieuwe badkamer, man!' Ik stelde me het drillen en breken voor en vroeg me af wat ik met de katten moest doen als ze die nieuwe douchevloer kwamen leggen. Enfin, dat was van later zorg.
Achter een versleuteling met discrete codes, die me apart werden toegezonden, vond ik in mijn mail de brief die de jonge vakman aan zijn veel oudere confrater had geschreven. 'Na uw diagnose en behandeling stel ik graag in overleg met u een plan op voor verdere behandeling. Meneer wenst mogelijk een implantaat op locus 46 en mogelijk ook op locus 36, indien element 26 behouden kan blijven. Meneer is ook van het alternatief op de hoogte om niet te implanteren en te streven naar een verkorte tandenboog.'
Zo in vakjargon gevat leek het allemaal toch wel ernstig. Maar meneer hoeft pas weer in januari terug te komen voor mondhygiëne en die tandartsdingen moeten binnen een jaar, voorafgaand aan de volgende evaluatie met de jonge dokter. Dat duurt nog wel even.
En meneer heeft trouwens op zijn leeftijd niet veel bezwaar tegen een verkorte tandenboog.
Meneer schonk zich een bockbier in en proostte op de tandartsen en loodgieters van deze wereld.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten