Gisteren was de winterwende. De kortste dag van het jaar, en dit rampjaar ook nog eens de donkerste. Maar er was een lichtpuntje voorspeld: Jupiter en Saturnus zouden, voor het eerst sinds 1623, zo dicht bij elkaar staan dat ze voor het oog versmolten tot één reuzenster. 'Planeten spelen voor Kerstster' las ik ergens. Gezien het weer had ik weinig fiducie in deze 'kosmische kus', maar toen ik op het voorspelde uur mijn huis verliet om naar de repetitie voor de kerstnachtmis te gaan liet ik elk restje hoop varen. Waar vroeger een hemel was geweest waar mogelijke conjuncties van planeten aan te zien zouden zijn bevond zich nu een ondoordringbare walm, een natte, tastbare duisternis waarin alleen kerstige ledlampjes en straatlantaarns nog enigszins zichtbaar waren.
In de lege kerk, veel te groot voor die paar mensen, oefenden we onze liedjes van hoop. We hardden ons gelaten voor een treurige nachtmis. Katholieken lezen namelijk weleens de krant, en anders dan hun starre medechristenen in Barneveld of Staphorst lijden ze niet aan het waandenkbeeld dat de Heer dit allemaal heeft gewild en wel voor ons welzijn zal zorgen (of niet). De nachtmis gaat dus gestreamd worden, de priesters van dienst en het handjevol muzikanten zullen donderdagavond voor een holle kerk hun mis opdragen. Ik zie er niet naar uit.
Toen ik de kerk verliet was de druilerigheid gemuteerd tot een ware zondvloed. Mijn auto maakte mooie tsunami's bij de stoepranden. Er was geen mens op straat, alsof er daadwerkelijk al een avondklok was ingesteld. Thuis kroop ik haastig onder het dekbed en probeerde in mijn boek iets terug te vinden van de wereld zoals die ooit, nog niet zo heel lang geleden, was.
Ik doe er even het zwijgen toe op deze plaats. Een fijne Kerstmis allen, en laten we blijven hopen op betere tijden!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten