dinsdag 11 augustus 2020

SIGNEREN


Vrijdagavond waren we in Portugal, op een warm pleintje in Faro. Voor de gelegenheid lag het vlak bij Ossendrecht, in de bossen bij de Belgische grens. Een enorm zonnescherm hield de straling van de moe geschenen zon tegen; daaronder zaten we in tropische hitte urenlang te eten, te drinken en te praten. Karaffen water wisselden elkaar rapidamente af.
Tegen tienen kwam het appje: 'De weeën zijn begonnen'. We namen nog een laatste koel glas en slenterden naar ons hotel, gevestigd in een voormalige abdij. Op de kamer deed het licht het niet, maar in lezen had ik toch geen trek meer.
Ergens in de nacht kwam het bericht dat mijn kleinzoon geboren was. Ik moet de ping in mijn slaap hebben gehoord, ik kon het me vaag herinneren bij het wakker worden. Mijn vriendin feliciteerde me, ik appte mijn zoon dat ik hem snel zou bellen.
We verlieten de kloostercel, dronken cappuccino en aten een croissant met jam op het Portugese terras, belden op gedempte toon met mijn zoon die ons de bijzonderheden van de bevalling vertelde, rekenden een gepeperde nota af, en gingen in de snel gaar sudderende auto op weg naar Kalmthout om de doop van mijn nieuwe boekje kracht bij te zetten met de signatuur van de vertaler.
We verdwaalden in de grensstreek omdat Google Maps het liet afweten, maar uitgever en boekdrukker Boris gidste ons per telefoon naar zijn villa (bij de watertoren en café De Wielrenner naar links) die aan een riante bostuin was gelegen. Er sproeide een fontein in een vijver waarin groene kikkers over de waterlelies huppelden. De tafel was al gedekt. Ik was zo verstandig geweest geen ontbijt te bestellen bij het hotel, want bij de zuiderburen krijg je geen boterhammetje met kaas en een glaasje karnemelk, als je rond lunchtijd komt. Tijdens het middagmaal spraken we over de tijdsgeest, over Heine, over Portugal, over kleinkinderen en de literaire wereld. Na de witloofsoep, de 'bollekes' van kalfsgehakt in een saus van look en verse tomaten, de gebakken patatten en de schalen vol aardbeien en roomijs, begeleid door een lichte witte wijn uit de Gascogne, was het tijd voor het signeren. In een koele erker van zijn met boekenkasten gestoffeerde huis haalde Boris de boekjes een voor een uit hun schuifdoosje, noemde het nummer en in sommige gevallen de naam van de besteller, en ik schreef getal en handtekening en opdracht onder het colofon. Mijn eigen exemplaren pakte hij netjes in.
Onderweg naar huis zagen we een bord boven de snelweg. Wie uit deze streek kwam, de provincie Antwerpen, moest bij thuiskomst twee weken in quarantaine. Ik dacht aan de bibliofiele boekdrukker die zijn dagen als kluizenaar doorbrengt en aan zijn vrouw Martina die angstvallig afstand van ons had gehouden, en besloot dat ik dit dringende advies met gerust hart kon negeren. Ik was, met mijn nieuwe boek, onderweg naar het Noorden, om mijn nieuwe kleinzoon te gaan zien, een rijker man dan ik geweest was.

Een kindje kunt u bij mij niet bestellen, maar wel mijn nieuwe geesteskind. Klik op:


2 opmerkingen:

www.nicovanlieshout.net zei

Twee keer gefeliciteerd !

janneman zei

En nog een rondje felicitaties, zowel voor kleinzoon als boek!