September nadert en dichterbij komt het moment waarop over mijn nabije toekomst beslist gaat worden. Ik word er nerveus en onzeker van. Hoe gaat het komende seizoen eruitzien? Kan ik weer aan het werk of moet ik zo doormodderen als in de afgelopen tijd, en mijn lange dagen zo zinvol mogelijk invullen zonder veel interactie met anderen, als een voortijdig gepensioneerde? En red ik het allemaal nog wel, financieel?
In het voorjaar waren de omstandigheden, met alles op slot, veel penibeler. Maar juist dat maakte het in zekere zin makkelijker om me niet al te veel zorgen over werk en geld te maken. Voor het moment was het de overmacht die me elke verantwoordelijkheid uit handen nam - ik had me maar te schikken naar de grote noodlotslijnen van onze tijd - en daarna kwam de zomer. Wat dáárna zou gebeuren was nog veilig ver weg. Misschien was ik dan wel werkloos en moest ik in de bijstand - ik dacht er tamelijk gelaten aan, ik zou wel zien.
Ik liep door het Beatrixpark. Voelde me een beetje koortsig maar de thermometer had een keurige 36.8 aangewezen. Op een bankje met uitzicht op een fontein regelde ik mijn ademhaling die, dat merkte ik aan een lichte benauwdheid, ongemerkt te hoog was gaan zitten. Er was al iets herfstigs in de atmosfeer, er waren spinnenwebben. Ook de drukte van scholieren op straat had me ervan doordrongen dat de zomer snel ten einde zou zijn. Op de agenda van de week stond een vergadering met het bestuur van een van mijn koren. Konden we repeteren met anderhalve meter afstand, en zo ja, hoe? Mijn kerkkoor beperkt zich voorlopig tot het afvaardigen van twee voorzangers per dienst, het bisdom is erg voorzichtig sinds religieuze bijeenkomsten het stigma van coronahaarden hebben opgelopen. Mijn operettevereniging hult zich in stilzwijgen, het voortbestaan daarvan is onder de geldende voorwaarden zeer ongewis.
Ik probeerde positief te denken en stelde me fijne dingen voor die ik kon gaan doen met mijn vriendin het komende seizoen, wandelingen, stedentripjes. Ik dacht aan de vorige herfst, toen ik het erg druk had gehad en de reisjes en uitjes ingeklemd zaten tussen repetities en concerten. Al gauw was ik in mijmeringen verzonken. Thuis zocht ik mijn blog op en herlas chronologisch het vorige najaar.
Als ik in het verleden ga duiken dan is er iets mis met mijn huidige toestand, dat heb ik na al die jaren inmiddels wel geleerd. Ik zie alles om me heen veranderen en wil niet mee veranderen. Meestal keer ik niet bepaald verfrist uit het diepe terug na zo'n duik. Verward, van slag, in mezelf opgesloten en 'rillerig', wat de thermometer ook beweert.
Weemoed is heus niet alleen negatief en mijmeren over vroeger kan erg prettig zijn, maar soms duidt het op een halsstarrig verzet om de tijd waarin je leeft te accepteren, en op een onredelijke angst voor de toekomst, en dan moet je ermee uitkijken.
In een volgend leven hoop ik wat meer moed en flexibiliteit toebedeeld te krijgen.
In het voorjaar waren de omstandigheden, met alles op slot, veel penibeler. Maar juist dat maakte het in zekere zin makkelijker om me niet al te veel zorgen over werk en geld te maken. Voor het moment was het de overmacht die me elke verantwoordelijkheid uit handen nam - ik had me maar te schikken naar de grote noodlotslijnen van onze tijd - en daarna kwam de zomer. Wat dáárna zou gebeuren was nog veilig ver weg. Misschien was ik dan wel werkloos en moest ik in de bijstand - ik dacht er tamelijk gelaten aan, ik zou wel zien.
Ik liep door het Beatrixpark. Voelde me een beetje koortsig maar de thermometer had een keurige 36.8 aangewezen. Op een bankje met uitzicht op een fontein regelde ik mijn ademhaling die, dat merkte ik aan een lichte benauwdheid, ongemerkt te hoog was gaan zitten. Er was al iets herfstigs in de atmosfeer, er waren spinnenwebben. Ook de drukte van scholieren op straat had me ervan doordrongen dat de zomer snel ten einde zou zijn. Op de agenda van de week stond een vergadering met het bestuur van een van mijn koren. Konden we repeteren met anderhalve meter afstand, en zo ja, hoe? Mijn kerkkoor beperkt zich voorlopig tot het afvaardigen van twee voorzangers per dienst, het bisdom is erg voorzichtig sinds religieuze bijeenkomsten het stigma van coronahaarden hebben opgelopen. Mijn operettevereniging hult zich in stilzwijgen, het voortbestaan daarvan is onder de geldende voorwaarden zeer ongewis.
Ik probeerde positief te denken en stelde me fijne dingen voor die ik kon gaan doen met mijn vriendin het komende seizoen, wandelingen, stedentripjes. Ik dacht aan de vorige herfst, toen ik het erg druk had gehad en de reisjes en uitjes ingeklemd zaten tussen repetities en concerten. Al gauw was ik in mijmeringen verzonken. Thuis zocht ik mijn blog op en herlas chronologisch het vorige najaar.
Als ik in het verleden ga duiken dan is er iets mis met mijn huidige toestand, dat heb ik na al die jaren inmiddels wel geleerd. Ik zie alles om me heen veranderen en wil niet mee veranderen. Meestal keer ik niet bepaald verfrist uit het diepe terug na zo'n duik. Verward, van slag, in mezelf opgesloten en 'rillerig', wat de thermometer ook beweert.
Weemoed is heus niet alleen negatief en mijmeren over vroeger kan erg prettig zijn, maar soms duidt het op een halsstarrig verzet om de tijd waarin je leeft te accepteren, en op een onredelijke angst voor de toekomst, en dan moet je ermee uitkijken.
In een volgend leven hoop ik wat meer moed en flexibiliteit toebedeeld te krijgen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten