LEESTAFEL

Kermisgasten trekken net als de boeren voor hen op naar het Malieveld. Ze willen snellere versoepeling van de beperkende maatregelen, ze willen dezelfde rechten als de culturele sector. Want kermis is ook cultuur.
Beelden mag je omvertrekken zonder represailles of zelfs zonder politie-ingrijpen. Blijkbaar zijn beelden geen cultuur. Het doen zinken, onthoofden, besmeuren of anderszins ontluisteren ervan valt blijkbaar onder het onvervreemdbare recht op demonstratie.
Ik had deze gedachten voor me uit willen mompelen boven de krant, aan de leestafel van mijn stamcafé. Korzelig roerend in mijn koffie, een oudere man met een links hart dat zwaar onder druk komt te staan dezer dagen. Maar dat mocht niet zo zijn.

Gisteren overwon ik mijn verlegenheid en ging ik voor het eerst sinds maanden weer naar Grand Café W., waar ik in betere tijden gewend was een paar keer per week te komen. Om het terras was een afzetting van paaltjes gemaakt waartussen koorden waren gespannen. Zoals in musea, of in attractieparken - nog net geen dranghek. Dat het café tot een bijzondere attractie was geworden bleek ook uit het toegangspoortje. Hier hoefde je weliswaar geen kaartje te kopen, maar wel werd om je reservering gevraagd. Die had ik niet, maar het was rustig, dus vooruit. Eerst handen ontsmetten, dan pas mocht ik het pleintje op. Binnen kon ik de tafel achterin bij het raam wel nemen, zei het meisje dat poortdienst had, die was voorlopig nog vrij. Ik ging de vertrouwde ruimte binnen, herkende hier en daar vertrouwde gezichten. Ik liep naar de leestafel. En schrok. De altijd overvolle tafel, uitpuilend van tijdschriften, achtergelaten boeken, de kranten van vandaag en gisteren, met half ingevulde puzzels en missende katernen, was akelig leeg. Steriel glimmend en akelig leeg. Ontdaan liep ik het pleintje weer op. 'Geen kranten meer?' vroeg ik aan de hoofdverpleegster van Militair Veldhospitaal W. 'Nee, dat mag niet,' zei ze. 'Suf hè? Dan zouden we ze telkens moeten ontsmetten, of plastificeren, en dat kan natuurlijk niet.'
Ik dacht aan de boekwinkels, waar de klanten vóór je de literatuur hadden bepoteld die jij overwoog aan te schaffen. Aan het boekenkastje aan de straat waar ik bijna dagelijks wel een boekje uit oppakte om het in te zien. 'Ja, suf,' zei ik. 'Best een beetje overdreven.' Ik had toch niet voor niets mijn handen ontsmet voor ik naar binnen was gegaan? En dan, wat zei Oom Jaap ook weer over de kans op besmetting via gemeenschappelijk aangeraakte voorwerpen? Maar goed, een instituut als W. moest de regels voorbeeldig opvolgen, dat begreep ik ook wel.
'Ik ga toch maar buiten zitten,' zei ik. Het meisje knikte en streepte iets weg in de bloknoot die op het tafeltje naast de entree lag.
Even later kwam mijn latte. Gehandschoend aangereikt. Hij smaakte uitstekend, en even meende ik dat die schuimende, geurige koffie alles goed maakte. Maar de regen lekte van de zwarte parasol op de zwarte plastic stroken die de voorgeschreven looprichting markeerden. Ik was de enige op het terras. Nu en dan kwam iemand zijn reservering aankondigen. Het meisje wees onvermoeibaar op het ontsmettingsmiddel en liep mee om de nieuwkomer te placeren. Op mijn telefoon was niets te beleven, het nieuws had ik al gelezen, mijn Wordfeud-partners waren aan zet.
Toen mijn koffie op was liep ik naar binnen om af te rekenen, vervuld van de vage vrees dat zoiets niet mocht volgens het protocol van Militaire Operatie Koffie Verkeerd. Maar het ging net als altijd. En de prijs was nog hetzelfde als in het precovidium. 

Ik moest het café verlaten via de zijingang. Op straat keek ik om naar het afgezette pleintje. Met mooi weer een borrel met mijn dierbaren, dat zou nog wel gaan, vond ik. Maar die morgenkoffie nam ik voortaan maar thuis, net zoals in de afgelopen maanden. Totdat alles weer écht normaal zou zijn.