TIJD

Vandaag denk ik aan mijn dochter. Ze is jarig.
Eigenlijk was ik al begonnen aan een stukje over ijsbloemen. Maar dat verzandde in onsamenhangende associaties, van Schubert via Simenon tot Arretje Nof. Omdat u waarschijnlijk toch niet zit te wachten op nóg meer kou gooi ik het maar liever weg. In plaats daarvan tik ik een stukje over dat ik schreef in de schoolkrant van mijn kinderen, vele jaren geleden. Na een bespiegelende inleiding over het verschil in tijdsbeleving tussen kinderen en volwassenen gaat het als volgt:

Rosanne heeft donderdags balletles. Een conversatie als de volgende is heel gewoon:

- Papa, heb ik vandaag ballet?
- Nee Roos, donderdag.
- Hoeveel nachtjes slapen is dat?
- Drie nachtjes.
- Papa, ik wil dat het NU donderdag is.

Begrippen als morgen, vanmiddag, volgende week zijn uiterst moeilijk in het gebruik, het zijn relatieve begrippen en die eisen een volwassen kijk op de dingen. Moeilijk voor een vijfjarige, zoals blijkt uit de volgende situatie. Rosanne wil weten wanneer haar mama thuiskomt. Ongetwijfeld omdat ze hoopt dat die haar allerlei extravagante tractaties zal toestaan, die ik haar die morgen geweigerd heb. Ik antwoord haar: ‘Vanmiddag.’
Het blijft even stil. Dan:

- Papa, is het nu vanmiddag?
- Nee, over een paar uurtjes.
- Maar dat dúúrt zo lang.
- Ga nou maar iets anders doen, en denk er niet meer aan.

Haar broeierige blik verraadt dat ze nog lang geen vrede heeft met de onverbiddelijke natuurwetten, en zint op een gemakkelijke oplossing. De oplossing van een prinses, van een toverfee. Maar er is geen functietoets die de tijd sneller kan doen gaan, en evenmin kan de band in hoog tempo worden doorgespoeld naar het gewenste moment. Ze gaat over tot het nauwlettend volgen van de tijd, in de ijdele hoop dat vreemde ogen dwingen. Ze staart de keukenklok boos aan. Maar die geeft geen sjoeche en tikt onverstoorbaar traag door. Als zo misschien vijf, hooguit tien minuten zijn verstreken, vindt ze het wel genoeg.

- Papa, is het dan NU vanmiddag?

Ik vind het onvoorstelbaar dat het kleine meisje waarover dit gaat nu een mooie jonge vrouw is die in het verre Maastricht woont. De tijd is toch, terwijl we even niet goed opletten, als een idioot gaan hollen.

(Illustratie Rosanne van Spaendonck)