WEG

Hij zat naast me op het terras en maakte me verwijten.
‘Het is prachtig weer! Eindelijk zomer, Rookzanger. Waarom ontspan je niet?’
‘Gaat niet. Ik heb het gevoel dat ik voortgedreven word. Ik móet iets doen.’
‘Waarom? En wat dan wel? Je hebt je zaakjes allemaal grondig voorbereid. Je kunt er niks meer aan doen tot na de vakantie. Laat het toch los!’
‘Gaat niet. Het blijft spoken. Zodra ik wakker word begint het al. Om half acht zit ik achter de computer…’
‘Om kleine, onnutte verfijningen aan te brengen die later toch allemaal weer anders worden. Vertrouw toch eens wat meer op de natuurlijke loop der dingen. Je hebt toch goede muzikanten om je heen verzameld? Er zullen dingen gebeuren die je niet kunt voorzien, en die je niet hóeft te sturen. Jouw werk is gedaan. Het werkproces neemt het straks over.’
‘Maar als ik niks doe, is er leegte, en spanning.’
‘Die spanning is er nu anders ook. Geef je liever over aan de leegte. Je was toch zo goed in dat oosterse gedoe?’
‘Mindfulness? Dat helpt niet meer. Of tenminste, niet genoeg. Ik concentreer me op mijn ademhaling tot ik een ons weeg, maar blijf gestrest.’
‘Misschien juist omdat je het te hard probeert. Ook daarin wil je weer te veel. Mateloos typje! Laat die prestatiedrang toch eens voor wat hij is. Laat je meedrijven op de stroom, al was het maar voor de duur van dit mooie weer.’
‘Ja maar, ik heb het gevoel… hoe zeg ik het? Mijn geest is als een razende motor. Als ik hem geen olie geef, draait hij in de soep.’
‘Zet de motor dan af.’
We rekenden af en staken de stille Van Baerlestraat over, die baadde in de zon. Werktuigelijk keken we in de bak met koopjes van boekhandel Het Martyrium. Met een wetend lachje pakte hij er een boekje uit, ik nam het verbaasd aan.
‘Hier, voor jou. Daodejing, van Laozi. Niet die wetenschappelijk geannoteerde uitgave die ongelezen naast je bed ligt en die je hersens alleen maar doet knarsen, maar de simpele tekst, onopgesmukt.’
Hij sloeg het boekje open op een willekeurige pagina en wees. Ik las:

Blijf slijpen, en de scherpte blijft niet lang behouden.
Zich terugtrekken als het werk af is, dat is de Weg van de hemel.

Ik bedankte mezelf voor het welkome cadeautje en liep naar de kade om eens rustig onder een boom te gaan zitten lezen.


(Illustratie: 'De weg', Gaston, 1982.)

Rookzanger is terug op zijn plek rond 23 augustus, tot die tijd geen stukjes, tenzij ik spontaan iets met u wil delen of er iets urgents te melden valt. Ik wens u allen een goede zomer toe!