KLEUMEN

Er zijn twee kampen actief op het ogenblik, die elkaar verbaal fel bestrijden. Het ene kamp, waartoe ik dit jaar nu eens behoor (uit blijvende ouwelijkheid of tijdelijke kouwelijkheid, wie zal het zeggen), zeurt over het weer. Het andere kamp zegt dat we niet moeten zeuren. Dat we mietjes zijn geworden die niks meer gewend zijn. Nou, dat klopt ook, we zijn dit niet gewend. Decennia lang hebben we slechts mondjesmaat winters gehad. Kwakkelen was het wat de klok sloeg. Voor winter moesten we naar de Ardennen. En nu is het alwéér raak, voor het derde jaar op rij. Sneeuwval zoals deze, die in de grote warme stad blijft liggen, was in mijn jeugd, in de onherbergzame jaren vijftig en zestig, even zeldzaam als nu, vergeet dat niet. Zeldzamer zo langzamerhand. Bovendien, is zeuren over het weer niet een nationale volkssport? Zonder deze folklore zouden we geen Hollanders zijn. En dat zijn we nu eenmaal, hoe mediterraan we ook koken, hoe polyglot we ook zijn of hoe kosmopolitisch we ons ook voelen. Wie de atmosferische omstandigheden stoïcijns wil negeren of monter wil gaan schaatsen of zich juichend, met rode konen, wil vergapen aan de pracht der winterse natuur, ga vooral zijn gang, als u de aanvoegende wijs nog begrijpt. Als ik maar nukkig bij de kachel mag zitten en me naar hartelust aan die andere sport mag overgeven. Ieder mens heeft het recht op kleumen.