Aan de paasvuren van voorgaande jaren bewaarde ik uitstekende herinneringen dus ik twijfelde geen moment aan de heidense vreugde die het komende uur me zou bereiden. Zelfs een vleug magie verwachtte ik. We stapten uit de auto en ik klapte mijn paraplu uit.
Verderop lag het vuur te laaien. Er stond maar een handvol mensen bij. De reden was duidelijk. Tussen de feesttent en de brandstapel strekte zich een spiegelgladde vlakte van bagger uit. Ik keek de tent in. Een dicht opeengepakte massa jongelui. Geen kans om even snel een glas te halen. Dan maar glibberen.
Bij de loeihete vlammen (dat was geen gleunen meer, dat was schroeien) stonden we een tijdje te kijken. Ik moest regelmatig mijn gezicht afwenden. Een brandende stapel hout van dit formaat trekt zich van regen niets aan. Ik voelde een vreemd soort droefheid over me heen komen. Wat deed ik hier als vreemde tussen die dorpsjeugd? In de modder, bij een te heet vuur? Zonder de hartversterking die maakte dat ik de vorige keer als vanzelf met de mensen in gesprek raakte?
Op de kamer van onze B&B ging ik op bed liggen met De ooievaar van Kester Freriks. Een glas Merlot Prestige van Gort & Gort ("Het leven is te kort om slechte wijn te drinken") ernaast. Op de tv kwam een oude aflevering van Flikken Maastricht voorbij.
Ik viel zacht in slaap maar in de nanacht droomde ik van een beeldentuin net buiten Brussel met tot aan de hemel reikende sculpturen. Ik durfde niet omhoog te kijken.
In Engeland kwam ik vroeger wel in B&B's. Ik herinner me de AGA-ovens, de gemeenschappelijke ontbijttafel, beleefde gesprekken met andere gasten. Dat was toen reuze aardig, ik was op reis met een gezin met drie kleine kinderen en ik was nog flexibel genoeg. Maar het is niet wat ik nu wil, ik houd van de anonimiteit van hotels. Mijn vriendin had me verzekerd dat zoiets allang niet meer bestond. Tegenwoordig waren het een soort kleinschalige hotels, de B&B's.
Vooruit dan maar.
In Markelo hadden ze van het moderne type amateur-herberg dat mijn vriendin me had voorgespiegeld nog niet gehoord. Met schrik zag ik twee krap tegen elkaar aangeschoven tafeltjes staan waarop de bordjes, kopjes, eierwarmertjes en andere parafernalia van een gezellig Paasontbijt al klaar stonden. Hoe laat wilden we ontbijten? De andere gasten gingen om kwart voor negen aan tafel, was dat bezwaarlijk? Ik zei eerlijk dat ik 's ochtends liever niet sociaal doe en er de voorkeur aan geef alleen met mijn vriendin te eten. Half tien? Dat moest passen. Geen probleem.
Maar teruggekeerd van het vuur hoorden we dat onze medereizigers bij nader inzien toch ook liever om half tien ontbeten. Ik had sterk de indruk dat de eigenaar dat wel zo makkelijk vond maar hield voet bij stuk - dan wij maar om kwart voor negen.
Zo tilde ik dus om kwart voor negen een vilten lammetje op om mijn eitje te ontbloten, smeerde een snee paasbrood en schonk een flinke bak koffie vol om de resten van Gort & Gort mee weg te spoelen. In de kamer van de andere gasten piepte hun hondje ongeduldig.
- Wordt vervolgd -
Lees HIER wat voorafging.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten