In het donkere seizoen van het eerste Corona-jaar beet ik me vast in de vertaling van een reeks gedichten van Louis Aragon. Boekdrukker en uitgever Boris Rousseeuw had me de suggestie aan de hand gedaan. Heine was een inkoppertje geweest, gefundenes Fressen zoals de Duitser zegt. Aragon was andere koek.
Ik kende de dichter nauwelijks. Het Frans was bij lange na niet eenvoudig, vooral niet omdat Aragon geen leestekens gebruikte. Een hoofdletter was het sein dat een nieuwe zin begon. Voor de rest moest je maar zien. Een modernistisch trekje in een oeuvre dat verder vooral zeer romantisch en lyrisch was.
Maar als gezegd beet ik me erin vast. Ik had mijn vaders meer dan vuistdikke Le Petit Robert en zijn tweedelige in rood linnen gebonden Van Dale. En er was tijd genoeg, toen. Alles lag stil. Ronkend de alexandrijnen scanderend zat ik achter mijn computer, glas wijn erbij, pijp in de mond (ik rookte toen tijdelijk weer).
Vorige week ben ik begonnen met het beschikbaar maken van de inmiddels uitverkochte bundels die ik met Boris uitgaf. Na Heine zet ik vandaag Mijn prachtig ongeluk, de Aragon-vertalingen, online. Als pagina op dit blog. Zie HIER.
De illustraties die Rosanne destijds maakte worden nu in het bedoelde zwart weergegeven in plaats van in het zonnige oranje dat Boris ervoor gekozen had. Wij moesten daar toen erg aan wennen, om het zo maar eens te zeggen. Boris was een eigenzinnig man met een geheel eigen smaak. We gunden hem zijn excentrieke keuze overigens van harte want het boekje was een rijk versierd en liefdevol verzorgd objet d'art.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten